امروز سخت‌ترین بغضها پای ضریح رضا(ع) باز می‌شود

مهر، همزمان با آخر ماه صفر و در غم عزای علی بن موسی الرضا(ع)، گاهی این اشک‌ها هستند که پلی می‌شوند بین سرزمین دور عاشقان با شهر مشهد و دل‌ها را به ضریح شمس توس گره می‌زنند و این مقدمه‌ای است بر زیارت با پای دل.

اما گاهی قسمت و اراده با هم پیوند می خورند و تو ذره ای می شوی که به پابوس دریای بیکران مهربانی ها نائل شده است. البته چندان فرقی هم ندارد چون امروز در هر حال سخت ترین بغض های عاشقان علی بن موسی(ع) چه از دور و چه از نزدیک، پای ضریح رضا (ع) باز می شود.

امروز صحن و سرای رضا (ع) حال و هوای دیگری دارد. بارگاه ثامن الحجج(ع) پر است از اشک‌های نیازی که از دم در تا پای ضریح و کنار پنجره فولاد و جلوی سقاخانه و ... سرک می کشند.

چه کبوترانی که به نیت ادای نذر در آسمان و گرد گنبد طلا رها و چه درد دل هایی که پای ضریح آقا واگویه نمی شوند.

کنار سقاخانه این کاسه‌های طلایی رنگ است که به نیت شفا پشت سر هم پر و خالی می‌شوند و این طرف التماس‌هایی که به پنجره فولاد گره می‌خورند.

چه قلب‌هایی که می‌شکنند و دوباره بند می‌خورند. عجب خالصانه‌هایی که برای امام ثامن(ع) خرج می‌شوند. چه بیمارانی که شفا می‌گیرند و کور گره‌هایی که به راحتی باز می‌شوند و اینجا چه بسیارند دلسوختگان و نیازمندانی که باز هم شرمنده این همه عطای امام الرئوف(ع) می‌شوند.

بسیارند آدم هایی که به امید ضمانت ضامن آهو آمده اند تا علی بن موسی الرضا(ع) آنچنان که ضامن آهوی خسته پا شد، ضامن آنها در نزد خدا باشد تا شاید بار گناهشان سبک تر شود و اینجا همه پاکند، مثل روزی که ....

اما لحظه تلخ این دیدار، لحظه خداحافظی و شب وداع زیارت است. دل کندن از سلطان خراسان چقدر مشکل است، دل کندن از ضریح و پنجره فولاد و سقاخانه و صدای نقاره ها.

عکس های یادگاری است که قاب می شود اما دل ها همچنان این گوشه از دنیا در کنار ضریح علی موسی الرضا(ع)، امام مهربانی ها جا می ماند. و چه خوب است که عشق آقا همیشه و در هر جا با عاشقانش چه دور و چه نزدیک همراه است.