ناراحتی ترکیه از موفقیت کرد ها/ آیا ترکیه به بهانه مبارزه با کرد ها به داعش کمک می کند؟

ترکیه که از ایجاد دولت مستقل کردی هراس دارد به فعالیت شدیدشان توجه و ابراز آمادگی کرده که در مورد کاربرد نیرو جواب قهرآمیز بدهد. تعداد هر چه بیشتر از طرف های درگیر وارد اختلاف شده ولی با در نظر داشتن منافع خود برای تشدید مساعی عجله از خود نشان نمی دهد. در این میان حداقل چهار نیرو در سوریه عمل می کند: یگان های دولتی، داعشی ها، کرد ها و مخالفان بشار اسد - رزمندگان ارتش آزاد سوریه. این گروه ها از طرف نیرو های خارجی مجدانه حمایت می شوند، منظور ایالات متحده آمریکا، اسراییل، روسیه، ایران و عربستان سعودی و مسلما ترکیه است. لیکن فقط مسکو و تهران بطور پیگیر از سوریه پشتیبانی می کنند و بار ها حمایت تغییر ناپذیر خود را از این کشور اعلام می کردند. کرد ها، داعش را از تل ابیاد شهر کوچکی دارای اهمیت استراتژِیک در مرز با ترکیه را بیرون راندند. افراط گرایان از طریق این مسیر اسلحه و پرسنل می گرفتند. ترکیه از داعش نفت می خرید. گاهی اوقات داعش از طریق کرد ها به بازار سیاه می رسید. الان رادیکال ها تلاش می کنند شمال شرقی سوریه ، هم مرز ترکیه در استان حسکه را اشغال کنند. توضیح این هجوم این است که داعش الان فقط یک کانال دریافت درآمد های بیش از حد هنگفت را دارند. منظور قصبه مرزی جرابلوس در سمت غربی عین العرب (کوبانی کردی) است. در آنجا بزودی منتظر حمله کرد ها هستند. این فعالیت های شدید با واکنش منفی آنکارا روبرو شده که در پشت سر آن تمایل به تشکیل دولت خود را دیدند. در ترکیه گمان می کنند که کرد هایی که در امتداد مرز اقدام می کنند می توانند تا شهر مرزی اعزاز زیر کنتر ارتش آزاد دوست ترکیه برسند. گروهبندی 12 - 18 هزار نفری ترکیه می تواند در طول 10 روز به مرز با سوریه منتقل شود. رجب طیب اردوغان رییس جمهور ترکیه اعلام کرد که اجازه نخواهد داد که دولت مستقل کردی تشکیل شود. کارشناسان در گفته های وی پژواک انتخابات اخیر را شنیدند که در آن حزب عدالت و توسعه وی برای اکثریت پارلمانی به تعداد لازم آرا دست نیافته بود زیرا کرد ها به رقیبانش رای دادند و حزب آتشین کارگر کردستان هم با حزب وحدت دمکراتیک سوریه پیوند دارد و این پیمان همراه با موجودیت کردستان خودمختار عراق یک خطر جدی آشکار برای آنکارا است. با همه اینها باید در نظر داشت که ترکیه عضو ناتو می باشد و بند های 5 و 6 پیمان مربوطه حاکی از آن می باشند که اگر این کشور دستخوش حمله از خارج شود ناتو دست اندر کار خواهد شد. در واقع شاید آنکارا مخصوصا خواهان همین می باشد و بار ها از متحدین دعوت کرده که در سوریه عملیات زمینی انجام دهند. ولی بعید است که این فراخوانی در زمان نزدیکی گوش شنوا داشته باشد: باراک اوباما از ترک ها به خاطر بی فعالیتیشان در جلوگیری از سیلی از مزدوران خارجی در راه به سوی داعش نقد کرد. واشنگنن خودش موفق شد با کرد ها تماس برقرار کند، هم شخصی و هم در میدان نبرد - نیروی هوایی آمریکا عملیات کرد ها را پوشش می دهد. امروزه فشار متقابل طرفین موجب انجماد اختلاف می شود. ایران، سوریه و روسیه موضع پس گرایی را اشغال کرده و می خواهند چیز ها را به جای سابقشان باز گردانند. روسیه این کار را بیشتر در گفتار انجام می دهد زیرا برایش بیرون راندن داعشی ها از خاوز نزدیک آبستن بروز اختلاف در قفقاز شمالی است. بعلاوه روسیه پایبند معامله "جریان ترکیه" است و از این رو مساله کردی می تواند ادامه دهنده قضیه یمن باشد: باید از نقد مستقیم پرهیز شده و به مذاکرات صلح آمیر دعوت شود. در تل آویو کم کم در باره حمایت از دروزها صحبت می کنند که هنوز وارد عملیات جنگی نشدند. ولی با ظاهر شدن آنها مسایل بیشتر خواهد شد. برقراری صلح در منطقه برای عربستان سعودی بی فائده است و حتی به معنای آزاد کردن دست ایران رقیب عمده آن کشور هم خواهد بود. کرد ها بخاطر استقلال و یا خودمختاری در سوریه پیکار خواهند کرد و داعش به خاطر گرفتن استان های نفت خیز و دسترسی به ترکیه - محل فروش نفت. این امر می تواند برای ترکیه علامت توقف شود که یگان های آن با ورود به سوریه ممکن است با گروهبندی ایرانی مقابله کنند. غرب اصلا دلش نمی خواهد که اینطور شود زیرا مایل است "مذاکرات هسته ای" با ایران را هر چه زود تر به پایان برساند. بعلاوه معامله با ایران باعث پرهیزی آمریکا از شرکت در اختلاف خواهد شد. هنگامی که آرای انتخاب کنندگان مطرح است کسی به جنگ به درد نخور احتیاج ندارد. منبع: اسپوتنیک