تقسیم فلسطین یا قطعنامه‌ای برای تاسیس رژیم جعلی

قطعنامه تقسیم فلسطین با یک هنجارشکنی بزرگ در سطح بین الملل هم اذهان را آماده تأسیس رژیم مجعول صهیونیستی می کرد و هم اینکه به آنها این فرصت را می داد با ادعا بر سر این مالکیت دروغین به تمامیت خواهی خود برای بلعیدن تمام فلسطین ادامه دهند. 30 سال پس از اعلامیة ننگین بالفور که به موجب آن دولت انگلستان مجوز تشکیل یک وطن یهودی برای تمام یهودیان جهان را صادر کرد، در سازمان ملل که یک نهاد نوپا بود براساس تحقیقاتی که انجام داده بود قطعنامه ای را صادر کرد تا به درگیری های موجود در فلسطین پایان دهد. در 29 نوامبر 1947 سازمان ملل قطعنامه ای را به تصویب رساند که براساس این قطعنامه فلسطین به سه بخش تقسیم می شد. یک بخش متعلق به بومیان فلسطین که بیشتر مسلمان بودند با نام کشور عربی، یک بخش به یهودیان با نام کشور یهودی و یک بخش هم منطقه بین المللی که تحت سرپرستی سازمان ملل اداره می شد به نام شهر قدس. انگلستان از سال 1923 به عنوان حاکم، قیمومیت فلسطین را بر عهده داشت. از 29 آگوست 1897، زمانی که نخستین کنگره صهیونیسم در بال سوئیس برگزار شد حرکت و مهاجرت صهیونیست به سمت فلسطین برای تشکیل کشور یهودی، آغاز گردید و از همان زمان درگیری بین فلسطینیان که وطن خود را در خطر می دیدند با صهیونیست ها که می خواستند به هر قیمت این سرزمین را غصب کنند شروع شد. این درگیری ها پس از اعلامیه بالفور شدت گرفت و در دهه 30 به انقلاب مردم فلسطین منجر شد انقلابی که هنوز شعله آن روشن است. از پس جنگ جهانی دوم و بعد از تشکیل سازمان ملل متحد این سازمان تلاش کرد به ظاهر این قائله را خاتمه دهد لذا دو کمیته با نام های «کمیته بل» و «کمیته وودهد» را برای تحقیق در مورد مشکلات فلسطین به این سرزمین فرستاد. اینکه حاصل تحقیقات این دو کمیته چه بود، مجال این نوشته نیست اما سازمان ملل سرانجام در روزهای پایانی سال 1947 براساس یافته های آن دو کمیته تصمیم گرفت طی قطعنامه ای این کشور را بدون هیچ توجیهی بین مدعیان مالکیت آن، تقسیم کند. براساس قطعنامه 181 این کشور به سه بخش تقسیم می شد. اول: کشور عربی که براساس آن 42.22% از سرزمین فلسطین در اختیار آنها قرار می گرفت . کشور یهودی که 56.74% فلسطین را در اختیار آنها قرار می داد و شهر قدس که به صورت مستقل تحت نظارت سازمان ملل قرار بود اداره شود 1.38% از این تقسیم را شامل می شد. این در حالی بود که آنها از حیث جمعیت با وجود مهاجرت های وسیعی که در دهه های 20 و 30 میلادی صورت گرفته بود کمی بیشتر از 30 درصد سکان فلسطین را تشکیل می دادند و براساس آماری که از سال 1922 به دست آمده بود کمتر از 10% زمین های فلسطین را در اختیار داشتند اما این قطعنامه به آنها اجازه می داد 54% از سرزمینی را که حق ساکنانش بود غصب کنند. این واقعیت تنها یک نتیجه را برای ما محرز می کند و آن اینکه سازمان ملل اگرچه در ظاهر اعلام کرد تلاش دارد درگیری ها را پایان دهد اما در حقیقت گام بزرگی برای یهودیان برداشت. گامی که آنها طی 50 سال از زمان تشکیل کنگره صهیونیست ها و 30 پس از اعلامیه بالفور نتوانسته بودند بردارند. صهیونیست ها طی 50 سال کمتر از 10 درصد زمین را تصاحب کردند و سازمان ملل با این قطعنامه 54% در اختیار آنها قرار داد و این معنای دموکراسی و حکومت مردم بر مردمی است که سازمان ملل بر آن بنا شده است. در حقیقت اگر براساس این قطعنامه، به صهیونیستی بودن سازمان ملل رأی ندهیم دست کم می توانیم به این واقعیت اذعان کنیم که این سازمان، ابزاری سودمند در دست قدرت های استکباری و صهیونیست ها است. نکته مهمتر این است که صهیونیست ها به این امر هم راضی نشدند و کمتر از یکسال بعد از تصویب این قطعنامه، تأسیس رژیم مجعول اسرائیل را اعلام کردند. این نکته جای تأمل بسیار دارد و شناختی درست از صهیونیست ها به ملت ها می دهد که آنها بیش از این را می خواهند و این امروز در کلام نخست وزیر این رژیم به صراحت گفته شده است که اعلام کرد: حتی یک متر مربع از فلسطین را به فلسطینی ها نمی دهیم. در حقیقت قطعنامه تقسیم فلسطین با یک هنجار شکنی بزرگ در سطح بین الملل هم اذهان را آماده تأسیس رژیم مجعول صهیونیستی می‌کرد و هم اینکه به آنها این فرصت را می داد با ادعا بر سر این مالکیت دروغین به تمامیت خواهی خود برای بلعیدن تمام فلسطین در زمانی بسیار کوتاه و کمتر از یکسال جامه عمل بپوشانند.