رهبر سیاسی شاد کننده و شبهه نظامی ای حرفه ای

نشریه کریستین ساینس مانیتور در گزارشی ویژه به معرفی حاجی بخشی معروف پرداخت.

به گزارش سرویس بین الملل «فردا»، روزنامه کریستین ساینس مانیتور در گزارشی خود می نویسد: فدایی ریش سفید ایرانی، قدرت نمایش را می داند. برای بیش از نیم قرن است که ذبیح الله بخشی، جلودار و هسته تمامی اقدامات انقلابی و یا راهپیمایی های حمایت از نظام بوده است. وی در ایران، یک نهاد است، یک رهبر سیاسی شاد کننده و شبهه نظامی ای حرفه ای. نشانه های جنگیدن وی، شامل چندین زخم بر جای مانده از جنگ ایران و عراق است. شخصیت وی، ابزاری مناسب و پراستفاده برای اصول گرایان ایرانی است وی نشانه ای از تعهد به انقلاب اسلامی است. حاجی بخشی می گوید:« در جنگ، تبلیغات و روحیه مهمترین چیزهاست. اگر به من اکنون بگویند که باید به تظاهرات برویم، من این دمپایی ها را در می آورم و پای پیاده می دوم. بخاطر اینکه انقلاب ماست. بخاطر اینکه کشور ماست. کسی که ملتش را، کشورش را دوست نداشته باشد، انسان نیست.» بخشی به دهه ها فعالیت اش افتخار می کند. امروزه تمرکزش بر تهدیدات از سوی واشنگتن است، جایی که دولت بوش، امکان حمله نظامی علیه ایران را رد نکرده است. بخشی می گوید:« بگذارید آقای بوش این را بداند... اگر حمله کنند، ما از زمین و آسمان به آنها حمله می کنیم. زمانی که مردمانی مثل من و 20 میلیون داوطلب دیگر هستند که آماده بستن بمب به خودشان می باشند و با قایق های تندرو به سوی کشتی های آمریکایی ها بروند؛ مردم آمریکا از این چیزها خوششان نمی آید» حاج بخشی در طول جنگ ایران و عراق در جبهه ها، بلند گو به دست به تقویت روحیه رزمندگان می پرداخت. تصویر مشهوری از وی موجود است که وی را در حال خاموش کردن ماشینش با یک پتو پس از حمله یک تانک عراقی نشان می دهد. علی رجبی، عکاس آن تصویر می گوید:« وی آهنگ های ملی از افتخار و قدرت ایران برای اینکه مردم احساس بهتری داشته باشند می خواند.» وی واقعه سوختن ماشین را یادآوری می کند که وی حرارت آتش را احساس می کرد اما بخشی بدون توجه به آن، مشغول نجات دو مسافر ماشین بود.

رجبی می افزاید:«آنها مرد عمل بودند نه حرف، مثل آنهایی که پشت جبهه ها بودند نبودند. تصاویر دو سرنشین ماشین و فرزندان و برادر بخشی که در جنگ شهید شده اند در اتاقی آویزان است، اتاقی به نام «اتاق عشق». بخشی دو روز پس از آن واقعه به جبهه ها بازگشت تا شایعات مرگ خود در آتش را خاموش کند. وی می گوید:« بچه ها روحیه خود را از دست داده بودند ... رادیو بغداد اعلام کرده بود که حاجی بخشی را کشته اند. من به صدام حسین گفتم که از دنیا دیگر آمده ام تا او را با خودم ببرم.» دست چپ بخشی،باند پیچی است. وی در سالگرد انقلاب ایران، دستش مجروح شد. محافظان رئیس جمهور احمدی نژاد به خودرو وی دستور داند که ماشین اش را کنار بزند. راننده هم عجله کرد و ترمز سختی کرد و بخشی به زمین افتاد. این تنها زخم مبارزات بخشی نیست. اولین زخم در جریان جنگ جهانی دوم هنگامی که نه ساله بود رخ داد. زمانی که یک افسر انگلیسی، دوست وی را کشت. وی به روحانی محل گفت:« من او را می کشم.» بخشی برای انتقام از افسر انگلیسی، زمانی که دید آمریکایی ها با استفاده از دینامیت به ماهی گیری مشغول اند؛ برای آنها ماهی گیری کرد و ماهی از آب می گرفت. کم کم اعتماد آنها را جلب کرد و با آنها دوست شد. پس از یکماه، توانست دو دینامیت بدزدد، دینامیت هایی که زیر ماشین افسر انگلیسی کار گذاشت. آن انفجار، دو مرد را کشت. وی در سال 1953 در جریان کودتایی که از سوی سیا مهندسی شده بود به یک گروه مخفیانه اسلامی پیوست و بدلیل تظاهرات، زندانی شد. چند سال بعد، زمانی که سعی می کرد مواد منفجره را به حامیان آیت الله خمینی برساند از سوی ساواک تعقیب می شد.

وی با پرت کردن مقداری پول بر سطح خیابان و تجمع مردم در پی آن برای جمع آوری پول ها، موجب کاهش سرعت ساواک در دستگیری وی شد. بخشی که در راهپیمایی های اخیر من جمله راهپیمایی در محکومیت انتشار کاریکاتور پیامبر اسلام در مقابل سفارت دانمارک با دست خونی دیده می شود می گوید:«ما جنگ را با اعتقاد و روحیه بردیم، نه با اسلحه. من کشتم، گرفتم و با تقویت روحیه خودم فعال بودم، روحیه موثر بود.» وی در پایان می افزاید:«هیچ چیز مهمتر از روحیه در میدان جنگ نیست. بخاطر اینکه اگر در خط مقدم، روحیه نباشد، همه عقب می کشند.»