سرویس سبک زندگی فردا: پل شادروان، شوشتر زمانی یکی از بناهای مشهور ایران بود ولی امروزه خرابه‌ای از آن باقی مانده است. پيشينه ساخت پل بند شادروان مربوط به دوره شاپور ساساني است و بر اساس شواهد و مداركي در زمان شاپور ساسانی پي‌ریزی و ساخته شده است. در ادامه با این پل به نقل از بیتوته آشنا شوید.
پل بند شادروان در ۳۰۰ متری جنوب بند ميزان -در شمال غربي شوشتر- بر روی شاخه اصلي رود كارون (شطيط) ساخته شده است و در حال حاضر بقايای آن در كنار پل آزادگان به چشم مي‌خورد. پل بند شادروان که بنا برگفته‌ها، قدیمی‌ترین پل جهان محسوب می‌شود؛ دارای ۴۴ دهانه بزرگ و ۴۳ دهانه كوچك است. در حال حاضر ۹ دهانه در سمت شمال و ۲۸ دهانه در ضلع جنوبی پل باقی مانده است. طول پل که حدوداً ۵۰۰ متر است، چیزی بیشتر از عرض رودخانه است.
در ساختمان این بند دو قوس محدب رو به جریان آب و به سمت شرق و یك قوس مقعر رو به جهت جریان آب قرار دارد. هر چند این قوس‌ها معلول بستر طبیعی رودخانه هستند ولی می‌توان آنرا در شمار بندهای قوسی بشمار آورد. در كنار پل بند شادروان آسیاب هایی قرار داشته كه توسط انرژی آب چرخ‌های این آسیاب‌ها به حركت در می‌آمده است و در انتهای ضلع شرقی پل‌بند در جایی كه پل‌بند در شهر وارد می‌شد، یك سر در عظیم آجری قرار داشته كه در هنگام گذشت از پل‌بند افراد از زیر این سردر عظیم عبور می كرده‌اند.
مصالح بكار رفته در ساختمان این پل بند از سنگ لاشه و ملات ساروج بهمراه خاكستر است. عرض پی‌های پل ۷ متر و عرض دهانه‌های آبرو آن ۸ متر و ارتفاع از تاج تا كف پل ۱۰ متر است. در ساختمان این پل‌ند از سنگ‌های تراشیده شده كه بوسیله بست‌های فلزی به هم مرتبط شده اند استفاده شده و ۳ سال ساختن شادروان طول كشیده است. برای ساختن پل بند شادروان مسیر رودخانه را توسط سنگ‌های تراش و منظم فرش کرده و بوسیله بست‌های فلزی به هم محکم کرده‌اند. شادروان به معنی فرش و بساط گرانمایه و منقش است. و چون از بند میزان تا شادروان کف رودخانه را توسط سنگ‌های تراش منظم فرش کرده‌اند به شادروان معروف است. یکی از دلایل ساخت این پل بند عظیم بخاطر بالا آوردن و آرام نمودن جریان آب توسط پی و پایه‌های پل بند شادروان و ورود آن به نهرداریون برای آبیاری مزارع میان آب بوده است.
به موجب روایات شرقی شاپور یکم شاهنشاه ساسانی پس از اسارت والریانوس امپراتور روم او را مجبور کرد که در ساختمان سد نزدیک به شوشتر کار کند. این سد ۱۵۰۰ قدم طول داشت و هنوز هم برای برگرداندن آب کارون به مزارع بکار می‌رود. احتمال قوی می‌رود که شاهنشاه ایران اسیران رومی را در ناحیه گندی شاپور و شوشتر مستقر کرده باشد. ایرانیان به مهارت رومیان در فنون بسیار اهمیت می دادند و بلاشک هم سد و پل بزرگ شوشتر عمل مهندسین رومی است. این پل‌بند به همراه ۱۵ اثر تاریخی آبی دیگر شوشتر به صورت یکجا به عنوان دهمین اثر ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است.
دیدگاه تان را بنویسید