مدیریت تلخ‌ترین واقعه تاریخ اسلام توسط یک بانو

مدیریتی که از واپسین ساعات عاشورا شروع می‌شود و در اربعین به اوج می‌رسد.

سیدبن طاووس در «لهوف»، اربعین را روز بازگشت اسرا از شام به کربلا ذکر کرده و می‌نویسد: «وقتی اسرای کربلا از شام به طرف عراق بازگشتند، به راهنمای کاروان گفتند: ما را به کربلا ببر. بنابراین آنها به محل شهادت امام حسین آمدند. سپس در آنجا به اقامه عزا و گریه و زاری برای اباعبدالله پرداختند...». سید بن طاووس در «لهوف» ص١١٤ این موضوع را نقل کرده است. همچنین از معتقدان به این رأی که رأی مشهور است، می‌توان از این بزرگان یاد کرد: ابن نما الحلی، مثیر الأحزان (ص٨٦)، میرزاحسین نوری، لولوء و مرجان (ص١٥٢)

زینب (سلام‌‌الله علیها) همین سخن را در فقراتی دیگر از خطبه‌اش با ادبیاتی دیگر تکرار می‌کند و می‌گوید: أنی لأستصغر قدرک و أستعظم تقریعک و أستکثر توبیخک؛ من قدر تو را ناچیز دانسته، فاجعه‌ات را بزرگ و نکوهشت را بزرگ می‌شمرم.

بازتاب این سخنان را راوی این‌گونه گزارش می‌کند: وَ رأَیتُ شَیخا واقِفا الی جَنْبی یبْکی حَتَّی اخْضَلَّتْ لِحْیتُهُ وَ هُوَ یقُولُ؛ از آن میان پیرمردی در کنار من ایستاده و می‌گریست، چنان‌که محاسن او از اشکش‌ تر شده بود. او می‌گفت؛ بِأبی اََنْتُمْ وَ آُمّی کُهُولُکُمْ خَیرُ الْکُهُولِ، وَ شَبابُکُمْ خَیرُ الشَّبابِ وَ نِساؤ کُمْ خَیرُ النِّساءِ، وَ نَسْلُکُمْ خَیرُ نَسْلٍ، لا یخزی وَ لا یبْزی؛ پدر و مادرم فدای شما باد!! پیران شما بهترین پیران، جوانان شما بهترین جوانان، زنان شما بهترین زنان و نسل شما بهترین نسل است؛ هرگز خوار نشده، پذیرای شکست نمی‌شوید. زینب (سلام‌الله علیها) تلاش کرد ضمن آنکه تبلیغات دستگاه حاکمیت را -که حسین(ع) را خارجی خوانده بود- بی‌ثمر کند، بر تأثیرنداشتن این برخوردهای غیرانسانی با اصلاح‌طلبان دینی تأکید کند. چراکه زینب (سلام‌الله علیها) از پساشهادت برادر پیام‌رسانی حرکت عاشورا را بر مویه‌کردن بر این واقعه ترجیح داد و گرچه - به حکم انسان‌بودن از یک‌سو و عمق فاجعه قتل برادر از سوی دیگر- در خلوتگاه خود تعزیه‌دار برادر بوده و بر او و دیگر شهیدان آن واقعه اشک می‌ریخته است، اما اجازه نداد تا نگاه احساسی به این واقعه، نگاه حاکم و در سایه آن روح و پیام عاشورا به فراموشی سپرده شود.