چرا دانشجویان اصلاح‌طلب نتوانستند در حضور رهبری سخن بگویند؟
«من میدانم همه‌ی مجموعه‌ی دانشجویان کشور با تنوّعی که دارند -گروه‌هایی که در دانشگاه هستند، انگیزه‌ها، گرایشها- اینجا حضور ندارند؛ این را من میدانم. بنده بی‌اطّلاع نیستم از این وضعیّتی که امروز در دانشگاه کشور وجود دارد»
سرویس سیاسی فردا: «تریبون فرمایشی» عنوان هشتکی بود که چند روزی بعد از دیدار مقام معظم رهبری با جمعی از دانشجویان، توسط برخی از کاربران فضای مجازی استفاده قرار گرفت و اتفاقا کانال‌های تلگرامی ضدانقلاب و رسانه‌های حامی آن نیز با آب و تاب به شرح و تفسیر دلایل انتشار این هشتک در میان گروه اندکی از کاربران پرداختند.
این اعتراض مجازی مربوط به نرسیدن زمان سخنرانی به چند دانشجوی اصلاح‌طلب در دیدار اخیر رهبری با دانشجویان است که البته بنابر آنچه که محمد حاج‌زاده عضو شورای مرکزی ناظر بر نشریات دانشجویی وزارت بهداشت و یکی از چند نفر در گفت‌وگو با تسنیم عنوان کرده، دلیل اصلی این اتفاق عدم رعایت زمان معین شده برای سخنرانی هر نفر توسط دانشجویان بوده است و این موضوع ارتباطی با برگزارکنندگان مراسم نداشته است.
آیا واقعا تریبون دیدارهای دانشجویی رهبری فرمایشی است؟
اما نکته قابل توجه در ارتباط با این اعتراضات وجود برخی برخوردهای سلیقه‌ای از جانب برگزارکنندگان این مراسم است. برخوردهایی که با سخنان صریح رهبر معظم انقلاب در ارتباط با توجه به مسئله آزادی اندیشه و بیان در بحث‌های دانشجویی کاملا در تناقض است.
مصداق این موضوع را می‌توان در جریان سخنرانی یکی از دانشجویان نخبه در سال ۸۸ و در دیدار جمعی از نخبگان دانشگاه با مقام معظم رهبری دید؛ آنجا که محمود وحیدنیا همراه چند تن دیگر از دانشجویان خواهان بیان نظرات خود خارج از اسامی اعلام شده برای سخنرانی می‌شوند ولی از سوی برگزارکنندگان مراسم دعوت به نشستن و سکوت شدند، اما رهبری با اشاره به یکی از همان جوان‌ها یعنی محمود وحیدنیا گفتند: «آن آقایی که ایستاده بودند و نشاندن‌شان! شما بفرمائید...»
جالب آن که وحیدنیا در سخنانش به شکلی صریح به نقد مقام معظم رهبری، صداوسیما و برخی اتفاقات رخ داده در جریان فتنه 88 می‌پردازد و رهبری در پاسخ به این انتقادات پاسخ قابل تامل می‌دهند که به صراحت نشان دهنده تمایل ایشان برای شفاف‌تر شدن موضوعات مطروحه از جانب دانشجویان هستند: «بنده توى جلساتِ دانشجوئى، دانشگاهى که اینجا هستند، گاهى که ببینم حالا بعضى‌ها روى ملاحظه، روى احترام، روى هرچه، بعضى از این حرف‌ها را که خیال می‌کنند من خوشم نمى‌آید، نمی‌زنند؛ از نگفتنش ناراحت می‌شوم؛ از گفتنش مطلقاً ناراحت نمی‌شوم. اى کاش مجال بود تا گفته می‌شد، تا آن‌وقت انسان می‌توانست آن برگ‌هاى بر روى هم گذاشته‌ى کتاب حرف را، باز کند تا خیلى از حقائق روشن بشود. آینده، البته این کارها خواهد شد.»
اعتراض یک فرزند شهید
شاید همین برخوردهای اشتباه مسئولین برگزاری این مراسم بود که باعث شد در سال ۹۵ محمدعلی کامفیروزی، فرزند شهید و دانشجوی دکترای حقوق جزای دانشگاه تهران در دیدار دانشجویان با رهبر انقلاب در اعتراض به این موضوع بگوید: «فرمایشات مکرر جنابعالی در زمینه باز بودن باب نقد شما و نهادهای زیرمجموعه شما، ضرورت آزاداندیشی در دانشگاه ها، تحمل مخالفان، برافروخته نشدن و جدال احسن با آنها و پرهیز از برخورد امنیتی با دانشجویان، توسط بخشی از مسئولین که خود را متصف به صفت انقلابی می دانند، شنیده اما رعایت نمی‌شود.»
وی همچنین در بخشی دیگر از صحبت‌هایش در این زمینه گفت: «اعمال محدودیت های روزافزون بر روند تأسیس و یا فعالیت برخی تشکل‌های دانشجویی با سلایق سیاسی - اجتماعی متفاوت و یا منتقد، شوراهای صنفی و کانون های فرهنگی - هنری و… در دانشگاه ها، آن هم با برچسب‌زنی‌های ناصواب، مخل حقوق اجتماعی دانشجویان و مانعی در مسیر اعتلای فرهنگی دانشگاه‌ها شده است. همین مسأله باعث شده که حتی جلسه‌ی حاضر نیز بازنمای همه ی تفکرات و سلایق حاضر در دانشگاه نباشد.»
مشکل اصلی کجاست؟
هر چند که در ادامه برخی از مدیران مسئول نشریات دانشجویی نسبت به صحبت‌های مطرح شده از جانب کامفیروزی به عنوان نماینده نشریات گلایه کردند و نظرات او را نظر همه فعالین این حوزه نداستند ولی به نظر می‌رسد اصل موضوع دلایل طرح نشدن این موضوعات پیش از این دیدار است. مسئله‌ای که به طور مستقیم به برخورد سلیقه‌ای برگزارکنندگان این مراسم و بی‌توجهی آنها به خواست مقام معظم رهبری برای طرح نظرات مخالف مربوط می‌شود.
شاید طرح همین صحبت‌ها از جانب کامفیروزی بود که باعث شد در دیدار امسال دانشجویان با مقام معظم رهبری، مسئولین برگزارکننده تصمیم بگیرند نماینده نشریات دانشجویی در انتهای فهرست سخنرانی قرار دهند و تبعا با طولانی شدن سخنان سایر دانشجویان، زمان جلسه به اتمام برسد و دیگر فرصتی برای دانشجویانی که نظرات مخالف داشتند، باقی نماند!
البته اگر از حق نگذریم در طول این سال‌ها فرصت‌هایی نیز در اختیار تشکل‌هایی چون انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران که در فتنه ۸۸ نیز به واسطه ارتباط با برخی جریانات سیاسی دارای برخی حواشی شده بودند؛ قرار گرفته است که سخنرانی نماینده این تشکل‌ها در سال ۸۹ و ۹۲ نمونه‌ای از آن است ولی مسئله اصلی بر سر تعداد اندک فرصت‌هایی است که در اختیار این تشکل‌ها قرار می‌گیرد و چه بسا اگر فرصتی برای چنین اظهارنظرهایی داشتند؛ برخی از سوالات و گلایه‌های آنها برطرف می‌شد و تبدیل به دلخوری و کدورتی عمیق از نظام و مدیرانش نمی‌شد.
جالب آن که رهبری دقیقا در ارتباط با همین‌گونه برخوردها فرمودند: «گاهى که ببینم حالا بعضى‌ها روى ملاحظه، روى احترام، روى هرچه، بعضى از این حرف‌ها را که خیال می‌کنند من خوشم نمى‌آید، نمی‌زنند؛ از نگفتنش ناراحت می‌شوم؛ از گفتنش مطلقاً ناراحت نمی‌شوم. اى کاش مجال بود تا گفته می‌شد، تا آن‌وقت انسان می‌توانست آن برگ‌هاى بر روى هم گذاشته‌ى کتاب حرف را، باز کند تا خیلى از حقائق روشن بشود.»؛ یعنی اتفاقا بیان همین انتقادات است که باعث می‌شود باب پرسش و پاسخ درباره موضوعاتی باز شود که شاید رهبری صلاح می‌بینند به طور مستقیم و بدون مقدمه به آن ورود کنند ولی طرح این‌گونه بحث‌ها می‌تواند مقدمه‌ای برای ورود به این موضوعات باشد.
دیدگاه تان را بنویسید