۴ نکته‌ای که پایان ماه عسل اصلاح‌طلبان با روحانی را نشان می‌دهد!

سرویس سیاسی فردا؛ جعفر برزگر: اصلاح طلبان معتقدند کابینه دولت دوم حسن روحانی خواسته های آنان را بر آورده نکرده است. آنان پیروزی روحانی در انتخابات 29 ادریبهشت را مدیون حمایت ها و شعارهای خود می دانند از این رو برخی شخصیت های این جریان سیاسی به این نتیجه رسیده اند که لیست وزرای روحانی در دولت دوازدهم نشان داد او راه دیگری را می خواهد بپیماد.

اصلاح طلبان با آغاز رایزنی ها برای انتخاب وزیران دولت دوازدهم و درزکردن خبر محافل خصوصی مبنی بر اصلاح طلب نبودن وزرای پیشنهادی رئیس جمهور به مجلس، فشار مطبوعاتی و رسانه ای را برای تغییر دیدگاه حسن روحانی شروع کردند که با واکنش آشنا مشاور فرهنگی رئیس جمهور مواجه شد و او از سهم خواهی اصلاح طلبان از روحانی گلایه کرد؛ اما با وجود این فشارها روحانی کار خودش را کرد و وزرای پیشنهادی او از میان برندهای مطرح اصلاح طلبی گزینش نشد.

رای نیاوردن بیطرف وزیر پیشنهادی نیرو که به نوعی سهم اصلاح طلبان در کابینه بود آتش خشم آنان از روحانی را شعله ورتر کرد تا جایی که رسانه های اصلاح طلب از فریب اصلاح طلبان توسط روحانی و تیمش گفتند و نوشتند.

با این وصف، تحلیل رابطه این روزهای اصلاح طلبان و روحانی برخی را به کلید واژه «گسست» و برخی دیگر را بر راهبرد «تقدم استراتژی به جای ایدلوژی» از سوی روحانی رسانده است.

اما به نظر می رسد برای تحلیل این رابطه توجه به چهار نکته الزامی است.

۱) «روحانی به تنهایی از پایگاه رای مستقلی که بتواند در رقابت های سیاسی او را پیروز میدان بکند برخوردار نیست»، اگر این گزاره را همراه این احتمال که روحانی به مانند هر سیاستمدار دیگری علاقه مند است بعد از او همفکرانش در مسند قدرت قرار بگیرند تا فکر و اندیشه او در اداره کشور استمرار داشته باشد قرار دهیم، تلاش روحانی برای گسست از اصلاح طلبان بعید به نظر خواهد رسید.

۲) روحانی از جایگاه ضعیف اصلاح طلبان در ساختار قدرت کشور و همچنین محدودیت آنها برای سیاست ورزی آگاه است، محدودیت هایی که رفتار هنجارشکنانه آنان همچون فتنه 88 برایشان به وجود آورده است. در واقع اصلاح طلبان و روحانی در یک تعامل دو سویه با هم قرار دارند، روحانی اصلاح طلبان را با نظام مرتبط می کند تا بتوانند به زیست سیاسی خودشان در نظام جمهوری اسلامی ادامه بدهند و اصلاح طلبان هم پایگاه رایشان را در موقع نیاز در اختیار حسن روحانی قرار می دهند.

۳) روحانی و اصلاح طلبان در رقابت با حریف مشترکشان یعنی اصولگرایان به وحدت تاکتیکی می اندیشند و با همین راهبرد در انتخابات اخیر به پیروزی رسیدند؛ اما نباید فراموش کنیم حسن روحانی و تیم نزدیک به او مانند مرحوم هاشمی توسعه اقتصادی را در اولویت قرار می دهند در حالی که اصلاح طلبان توسعه سیاسی را مقدم می شمارند این امر باعث است که روحانی از منظر اندیشه ای خیلی از مطالبات اصلاح طلبان را در اولویت نبیند؛ اما این به معنای عدم اعتقاد روحانی به آن مطالبات نیست.

۴) روحانی محافظه کارانه عمل می کند تا تجربه دولت اصلاحات (درگیری با ارکان نظام) را تکرار نکند در واقع روحانی به خوبی دریافته است که برای پیشبرد اهداف و برنامه های خود باید به نوعی اعتماد بخش هایی از نظام را جلب کند و از رادیکالیسم نهفته در برخی طیف های اصلاح طلبی دوری کند به بیان بهتر عملگرایی روحانی او را به گسست ظاهری با اصلاح طلبان رسانده نه ایدئولوژی و انشقاق فکری او با این جماعت. پس این رفتار روحانی را می توان در قالب تقدم استراتژی بر ایدئولوژی تحلیل کرد.