تذکر بهاره آروین درباره جمع‌آوری اجباری کودکان کار
جمع‌آوری و انتقال اجباری کودکان به مراکز نگهداری موقت نه عقلانی است نه اخلاقی نه قانونی، گیریم که قانون حکم بر ممنوعیت کار کودک داده است، برچه مبنا قربانی یک جرم را به گروگان می‌گیرند تا مسئول و سرپرست مربوطه بیاید و تعهد بدهد که کار کودک را متوقف می‌کند؟
137 آنلاین: بهاره آروین؛ عضو هیأت رئیسه شورا در تذکری به نجفی شهردار تهران اظهارداشت: چندین دستگاه مملکت جمع شده‌اند و میلیاردها تومان بودجه مملکت را هزینه می‌کنند تا بی‌پناهترین انسان‌های این شهر را از جلوی چشم‌ها دور کنند. کودکانی که ناخواسته و بالاجبار به دنیای سرد و خشن بزرگسالی پرتاب شده‌اند بدون اینکه امکان تجربه لذت بخش لحظه‌های سرخوشانه کودکی را داشته باشند، کودکانی که به خاطر فقر و دیگر شرایط آسیب‌دیده خانواده، مجبور به کار در خیابان شده‌اند، چندین دستگاه مملکت جمع شده‌اند تا این جاماندگان از کودکی و مهر را از جلوی دیدگان دور کنند مبادا که لابد اسباب دل‌مشغولی شوند. به گفته مسئولین بهزیستی، 90 درصد کودکانی که با زور و اجبار از سطح شهر جمع آوری می‌شوند دارای سرپرست و خانواده‌اند که برای بازپس‌گیری فرزندان‌شان به مراکز نگهداری موقت این کودکان مراجعه می‌کنند. فرآیند کار این‌گونه است که خانواده‌ها پس از پرس‌وجو و یافتن فرزندشان در یکی از مراکز نگهداری، باید بروند در دادگاه تعهد بدهند که دیگر بچه‌شان کار نخواهد کرد و بعد حکم قضایی برای آزادی و بازپس‌گیری فرزندشان بگیرند، چرخه‌ای معیوب، بی‌ثمر و
سرشار از هزینه‌های گزاف روانی که به کودکان و خانواده‌های آسیب‌دیده‌شان وارد می‌شود به گفته مسئولان مربوطه، حدود 60 تا 70 درصد این کودکان غیرایرانی هستند، حال می‌توان پرسید که این شاخ و شانه دولتی برای چه کسی کشیده می‌شود؟ برای افغانستانی‌های نجیب، سر به زیر و در عین‌حال بی‌کس و کار در این مملکت که باید دنبال بچه‌های‌شان، پیش کوچک و بزرگ مسئولین ما گردن خم کنند؟ برای زهر چشم گرفتن از چنین بی‌پناهانی است که به چندین دستگاه دولتی لشکر کشی کرده‌اند؟ زورمان به علت‌های «قدر قدرت» اجتماعی نمی‌رسد، به جایش یقه معلول‌های آسیب دیده‌ای را می‌گیریم که نفس خودشان و زندگی‌شان در زیر آسیب‌های حاصل از علل اجتماعی به شماره افتاده است؟ زورمان به حذف علت نمی‌رسد، معلول را برای چندصباحی هم که شده حذف می‌کنیم؟ چه کسی را گول می‌زنیم؟ جمع‌آوری و انتقال اجباری کودکان به مراکز نگهداری موقت نه عقلانی است نه اخلاقی نه قانونی، گیریم که قانون حکم بر ممنوعیت کار کودک داده است، برچه مبنا قربانی یک جرم را به گروگان می‌گیرند تا مسئول و سرپرست مربوطه بیاید و تعهد بدهد که کار کودک را متوقف می‌کند؟ از شهردار تهران،آقای نجفی به عنوان یک
شخصیت فرهنگی و با سابقه طولانی و درخشان در آموزش و پرورش، می‌خواهم شهرداری تهران به جای دنباله‌روی دستگاه‌های دیگر در اجرای این نوع طرح‌های آسیب‌زا، بی‌ثمر و غیرکارشناسی ابتکار عمل را در این حوزه به دست گیرد و با فراهم کردن زمینه همکاری چهارجانبه میان شهرداری تهران، وزارت آموزش و پرورش، وزارت رفاه و فرمانداری تهران، طرح‌هایی مبتنی بر ارایه مشوق را به جای طرح‌های تنبیهی در پیش گیرند. مثلا می‌توان آن 20 میلیارد بودجه این طرح را صرف افزایش جذابیت مدارس در مناطق حاشیه‌نشین تهران کرد.
دیدگاه تان را بنویسید