بهجتی شفق، شاعر جمعه

در دوران نوجوانی ما تنها یک مجله ماهانه ی جمع و جور مذهبی منتشر می شد که ما هم مجاز به خواندنش بودیم. اسمش مجله ی مکتب اسلام بود. آقای ناصر مکارم شیرازی مسول آن بود. به صورت شفافی به یاد دارم که هر شماره شعری در آن انتشار می یافت از شاعری به نام آقای بهجتی شفق. همان که دو سه روز پیش درگذشت. ب ا اینکه خیلی اهل لطافت و ذوق واین حرفها نبودم ولی بسیاری از آن شعر ها را حفظ می کردم. بعد ها به ایشان ارادت بیشتری پیدا کردم. اردکانی بود و احتیاط و ملاحظه کاری متناسب با یزدی بودنش در شعر هایش البته به چشم میخورد. در ایامی که مدیر رادیو بودم شاعران صاحب نامی که در رادیو بودند، گاهی شب شعر می گذاشتند که من هم در آن شرکت میکردم و آقای بهجتی شفق یکی از پاهای ثابت آن جلسات بود.شخصا آدم بسیار فرهیخته ای بود. متواضع و محترم. وقتی آیه الله روح الله خاتمی، پدر آقای خاتمی در سال 60 و بعد از شهادت آیه الله صدوقی به امامت جمعه یزد منصوب گردید، ایشان امام جمعه ی اردکان شد. همیشه با همان روحیه ی شاعری خطبه میخواند و هیچوقت داخل اختلافات سیاسی نشد. به آقای خاتمی خیلی علاقمند بود و آقای خاتمی هم به این همشهری فاضل خیلی احترام می گذاشت. چندی پیش نوه اش قصد ازدواج داشت. با اینکه خودش امام جمعه بود و حال خوبی هم نداشت، از اردکان با خانواده به تهران آمده بودند تا آقای خاتمی عقدشان را بخواند. در حاشیه اش برای آخرین بار کلی از قدیم ها و رادیو وشاعران مختلف حرف زدیم. برایم جالب بود که شعر شاعران نو گرا ویا غیر مذهبی را میشناخت و خوانده بود و بعضی ابیات آن را حفظ داشت. دیوان شعرش چاپ شده. شاعران بنام کشور که خیلی هاشان مذهبی نیستند معمولا وجود شاعران مذهبی و به خصوص اگر مثل شفق آخوند هم باشد را نا دیده می گیرند. این اهانت به شعر است. وبه همان میزان بد است که بعضی مذهبی ها شاعران بزرگ غیر مذهبی را نا دیده می گیرند. خوشا به حال شاعران با روح لطیف و نظیفی که دارند. لطافت روح، آنان را از خشونت و دیدن بدی ها دور می کند. یکی از نزدیکان آقای بهجتی نقل میکرد در روزهای پایانی عمر خیلی شادان بود. وقتی دلیلش را پرسیدند، گفته بود بعد دیگر سکرات موت خوشی آن است و من آن بعد را برگزیده ام. کاش خیلی از ائمه جمعه و مسئولان کشوری کمی روح لطیف و شاعرانه وغیر پرخاشگرانه بهجتی شفق را داشتند واگر نه برای خودشان، لاقل برای جامعه شان از شادی ومهربانی و زندگی حرف میزدند. لینک مطلب