نگاه تبعیض آمیز دو برادر به مادر و مردم!

فاجعه منا به دهمین روز خود نزدیک می شود و ابعاد گسترده این اتفاق تلخ در کشور ادامه دارد. ابدان مطهر جانباختگان این حادثه هنوز به کشور بازنگشته و خانواده های قربانیان این فاجعه در بلاتکلیفی به سر می برند. این در شرایطی است که در فعالیت های دولت رنگ و بویی برای پایان دادن به این بلاتکلیفی دیده نمی شود. در این باره اما مقایسه 2 رفتار متناقض دولت در قبال منافع شخصی و منافع عام و همچنین توجه به دیپلماسی سایر کشورها در مواجهه با چنین شرایط بحرانی، بیش از پیش بر سهل انگاری دولت در پیگیری ماجرای فاجعه منا صحه می گذارد.

پرده اول- دیپلماسی فعال اولاند در ماجرای شارلی ابدو

کمتر از یکسال پیش بود که نشریه فرانسوی «شارلی ابدو» اقدام به چاپ و انتشار کاریکاتورهای موهن از پیامبر اسلام (ص) کرد و همین مسئله سبب شد تا موجی از خشم مسلمانان سراسر جهان علیه این نشریه به وجود آمده و در بسیاری از کشورهای جهان، پرچم های فرانسه به آتش کشیده شود. اما این خشم میلیون ها مسلمان در جهان نه تنها باعث نشد که رئیس جمهور فرانسه از مواضع خود کوتاه آید، بلکه معترضان مسلمان را نیز تهدید کرد.

در این باره اما نکته جالب توجه اقداماتی بود که فرانسوا اولاند در زمینه فعالیت های دیپلماتیک و برای کاهش فشارهای ناشی از این اقدام نشریه شارلی ابدو انجام داد. اولاند بعد از حمایت از اقدام موهن این نشریه، دیپماسی فعال خود را در پیش گرفت و با برگزاری نشست های اضطراری در سطح کابینه، وزرای امور خارجه و روسای جمهور سایر کشورهای هم پیمان از جمله اسرائیل را نیز با خود همراه ساخت تا از فشارهای ناشی از تجمعات گسترده مسلمانان در سراسر جهان کاسته و از سوی دیگر نیز بر پروژه اسلام هراسی و تروریست خواندن مسلمانان تاکید کند.

حالا مقایسه عمل باطل اولاند در دفاع از نشریه شارلی ابدو و فعال کردن دستگاه دیپلماسی فرانسه با آنچه که در جریان فاجعه منا و رفتار دستگاه دیپلماسی ایران رخ داد، میزان اهمیت فعالیت های دیپلماتیک یک دولت را به نمایش می گذارد. از یک سو دولت فرانسه در دفاع از عمل موهن یکی از نشریات خود این چنین سایر کشورها را با خود همراه می سازد و از سوی دیگر نیز دستگاه دیپلماسی ایران نه تنها در جریان فاجعه منا نتوانست سایر کشورهای آسیب دیده در حوادث مکه را با خود همراه سازد، بلکه با سفر به نیویورک، مردم عزادار و مضطرب ایران را تنها گذاشت. این در حالی بود که حتی پس از بازگشت اهالی دولت از سفر نیویورک نیز اقدام مثبت و مساعدی برای آرامش خاطر خانواده های جان باختگان و مفقودان حادثه منا صورت نگرفت. این بی توجهی های دولت در جریان فاجعه منا نشان داد که انتقادات مطرح شده به دستگاه دیپلماسی در طول 2 سال اخیر چندان هم بیراه نبوده و گویا تمام فعالیت های دیپلماتیک دولت فقط در سبد مذاکره با 5+1 کشور غیر قابل اطمینان جمع شده است.

پرده دوم- ماجرای بازگشت حسین فریدون از لوزان

حسین فریدون، برادر رئیس جمهوری و نماینده ویژه وی در مذاکرات ایران و 5+1 بود. روزهای پایانی سال 93 بود که حسین فریدون نیز همراه با هیئت ایرانی در مذاکرات لوزان حضور داشت اما به یکباره خبر فوت مادر رئیس جمهوری موجب شد تا فریدون لوزان را به مقصد ایران ترک کرده و در مراسم تشییع و ختم مادر شرکت کند. از سوی دیگر نیز پیش از بازگشت فریدون به ایران، جان کری وزیر امور خارجه و ارنست مونیز وزیر انرژی آمریکا با حضور در محل اقامت هیات ایرانی در لوزان سوییس درگذشت آن مرحومه را به حسین فریدون برادر و دستیار ویژه رییس جمهوری تسلیت گفتند.

این ماجرا در مقایسه با رفتار رئیس جمهوری کشورمان در سفر به نیویورک آن هم در شرایطی که صدها تن از هموطنان در فاجعه منا جان خود را از دست داده بودند، نشان از ناتوانی فریدون و روحانی در تفکیک منافع شخصی و منافع عام و همچنین نگاه تبعیض آمیز آنها به مادر و مردم دارد. چراکه از یک سو برادر رئیس جمهوری پس از فوت مادر، بلافاصله مذاکرات لوزان را ترک و به ایران بازمی گردد، اما حسن روحانی 5 روز بعد از فاجعه منا و جان باختن هموطنان در این حادثه به کشور بازمی گردد و در طول این مدت نیز به گفتگوها و سخنرانی های خود در آمریکا ادامه می دهد.

منبع: راه دانا