محمدعلی کلی در ۷۴ سالگی درگذشت/ چرا محمدعلی كلی برای ما مهم بود؟
در ايران و ازنگاه مردم سربه گريبان برده از استبداد شاهنشاهی، هر مشت محمدعلی كلی بر صورت پترسون و فريزر ضربه اي بود بر پيكر نظام سرمايه داری. محمد علی كلي اگرچه يك آمريكايي بود اما راز محبوبيتش در ايران چهره مظلوم و آرامش بود.
سرویس اجتماعی فردا: «کَسیوس مارسلوس کلی جونیور» که بعد از گرویدن به دین اسلام نام محمدعلی را برای خودش برگزیده بود، امروز در در سن ۷۴ سالگی در بیمارستان فونیکس آمریکا درگذشت.
کلی که ۳۲ سال با بیماری پارکینسون دست و پنجه نرم می‌کرد، به دلیل تنگی نفس از دو روز پیش به بیمارستان منتقل شده بود صبح امروز درگذشت.
احسان تقدسی در کانال تلگرامی خود یادداشتی در این باره نوشته است که در ادامه می خوانید:
در ايران و ازنگاه مردم سربه گريبان برده از استبداد شاهنشاهي، هر مشت محمدعلي كلي بر صورت پترسون و فريزر ضربه اي بود بر پيكر نظام سرمايه داري. محمد علي كلي اگرچه يك آمريكايي بود اما راز محبوبيتش در ايران چهره مظلوم و آرامش بود. ژست هاي بعد از پيروزي اش بود كه به پدران ما القا مي كرد مي توانند آنها نيز روزي همانند كلي پوزه نمادهاي استبداد را به خاك بمالند.
كلي همزمان با رينگ با نژادپرستي هم مي جنگيد. همين اواخر كه دونالد ترامپ مسلمانان را به زبان تلخش آزرده بود به ميدان آمد و با زبانش ترامپ را ناك اوت كرد و او را به نفهمي متهم كرد. از همان روزهايي كه قهرمان خاورميانه اي شد گويي با مارتين لوتركينگ قهرمان بي بديل مبارزه با نژادپرستي يك روح بودند در دو بدن. يكي با زبان حرفهايش را مي زد و ديگري با مشت هايش. محمدعلي كلي قهرمان خاورميانه اي ها بود. همان ها كه در زمان استبداد متولد شده، مي زيستند و در استبداد هم سر به تيره تراب مي گذاشتند. كلي آنقدر بزرگ بود كه بعد از او كسي نتوانست جاي خالي اش را پركند. نظام سرمايه داري هم اگرچه دير ولي بالاخره فهميد راز مشت هاي كلي را و بعد از او ديگر رسانه هايشان نگذاشتند يك كلي ديگر سربلند كند. اشتباه مهلكي بود. آنها نفهميدند خاورميانه اي ها عاشق قهرمانند و اگر روزي كلي نباشد آنها بيكار نخواهند نشست و افراد ديگري را جانشين وي خواهند كرد. انقلاب ايران كه به ثمر رسيد نياز به قهرمان هم ديگر مانند قبل ترها نبود و محمدعلي كلي ماند در خاطره هاي كافه نشيني جوانان قديم. در خاورميانه اما خلائ قهرماناني چون محمدعلي كلي ها خيلي زود با
امثال اسامه بن لادن و ابومصعب الزرقاوي ها پرشد. افرادي كه هم پول بي حساب داشتند و هم آنقدر كينه فروخورده تا آن را به سلاح هاي آتشيني تبديل كنند براي ضربه به آمريكا. آمريكايي ها و غربي ها هم چوبش را خوردند. در خانه خود نشسته و به طرفه العيني خانه بر سرشان آوار شد. بعدها هرچه تازيانه بر تن خسته خاورميانه كوفتند محبوبيت بن لادن ها افزايش يافت. روزگاري قهوه خانه هاي خاورميانه و حتي در همين تهران خودمان براي پيروزي محمدعلي كلي چاي و قليان رايگان مي دادند و روزگاري در همين خاورميانه براي نابودي برج هاي دو قلو در عربستان و عراق و افغانستان شيريني و كيك هاي چند طبقه بين مردم پخش شد. آن خاورميانه كجا و اين خاورميانه كجا خاورميانه دلش براي محمدعلي كلي تنگ خواهد شد. همو كه آمريكايي بودنش به چشم كسي نيامد و در عوض به نماد مبارزه اي كشنده با نمادهاي استبداد تبديل شد.
دیدگاه تان را بنویسید