عکس‌العمل مسافران مترو به اولین بانوی راهبر قطار شهری

سرویس سبک‌زندگی فردا؛ عطیه اسماعیلی: بعضی از مسافران متعجب نگاهش می‌کنند، چندتایی با گوشی همراه عکس و فیلم می‌گیرند تا در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارند. بیشتر دخترهای جوان با لبخند سرتکان می‌دهند و به «سمیره» خسته نباشید و خدا قوت می‌گویند. گاهی هم سرزنش و تحقیر است که  به سویش روانه می‌شود. مگر جای زن در کابین هدایت مترواست؟ خیلی‌های دیگر فکر می‌کنند اعتماد کردن به یک زن برای هدایت قطار زیرزمینی کار درستی نیست. هر چه هست اما او سدی را شکسته و تجربه‌ جدیدی را رقم زده. جامعه الجزایر هنوز نسبت به زنان کم لطف است. آمارهای سال ۲۰۱۶ نشان می‌دهد نزدیک به ۸ هزار زن در معرض آزارجنسی قرارگرفته‌اند و بسیاری از مشاغل تنها برای مردان امکان‌پذیراست. در میان همه‌ اینها «سمیره مرزقان» تصمیم می‌گیرد تا اولین زن راننده مترو باشد و راه را برای زنان دیگر باز کند. مرزقان در گفت‌وگویش با روزنامه «الشروق الجزایر» از سختی‌ها و شیرینی‌های رانندگی مترو و مادری برای ۴ فرزندش می‌گوید. 

پیش از اینکه به عنوان راننده مترو در شرکت قطار شهری الجزایر سکان هدایت را در دست بگیرد، در باجه‌ فروش بلیط مشغول کار بوده است. سمیره مرزقان‌، مراحل سخت آزمایش و انتخابش به عنوان راننده را این طور روایت می‌کند: «رانندگان شرکت مترو معمولا از میان کادر فروش بلیط یا ماموران خط و کنترل انتخاب نمی‌شوند. وقتی آگهی استخدام راننده را دیدم تصمیم گرفتم برای مصاحبه بروم و خودم را محک بزنم. علاوه بر اینکه تجربه‌ جدیدی بود ته دلم فکر می‌کردم از نظر حقوق و مزایا بهتر است و می‌توانم شرایط مناسب‌تری را برای ۴ فرزندم فراهم کنم.

 

مراحل سخت آزمایش را گذراندم و توانستم به همه اثبات کنم قدرت و مهارت لازم برای هدایت قطار زیرزمینی را دارم. طی چندین مرحله آزمون‌های مختلف؛ کار با صفحه کلید هدایت و کنترل قطار، آزمون بینایی سنجی، سطح هوشیاری و تمرکز حواس، تسلط به اعصاب و استرس را با موفقیت گذراندم و پس از ۴۰ روز آموزش به عنوان تنها زن راننده مترو در میان ۴۰ مرد دیگر استخدام شدم. این پیروزی بزرگی برای من و دیگر زنان الجزایری به شمار می‌آید. به همه نشان دادم یک زن می‌تواند با چالش‌های متفاوت و سخت روبه‌رو شود و در این مواجهه پیروز باشد.»

 

۶ماهی که از آغاز به کارش در کابین هدایت قطار می‌گذرد پر بوده است از لحظات تلخ و شیرین. «عکس العمل مسافرانی که از قطار پیاده یا به آن سوار می‌شوند در برابر زنی که راننده مترو است با هم متفاوت‌است. خیلی وقت‌ها نگاه‌های تحقیرآمیز و پر از سوال‌شان را می‌بینم که لابد فکر می‌کنند چطور ممکن است یک زن در ریل‌های تو در تو و تاریک قطار شهری هدایت و کنترل این اسب آهنی را به عهده داشته باشد. کاری که نیازمند تمرکز و دقت بسیار بالایی است. ولی بیش از سرزنش‌ها و عکس العمل‌های منفی، از سوی زنان و دختران جوان تشویق شده‌ام. حتی فرزندانم به وجودم افتخار می‌کنند. شجاعت و شخصیتم به عنوان یک زن برای‌شان تحسین برانگیز است و مرا به خاطر حجابم و رعایت اصول اخلاقی تشویق می‌کنند. مادران بسیاری به من می‌گویند دوست دارند دختران‌شان در آینده بتوانند مسیردرست کار و زندگی اجتماعی را با چنین شجاعت و جسارتی انتخاب کنند. به نظر بچه‌هایم مادر قهرمانی هستم که در خانه هم کاملا مراقب‌شان هستم و حواسم به تمام تکالیف و کارهای‌شان هست. همین نگاه‌های پر از تحسین و امید به آینده مرا در این کار پر از استرس، یاری می‌دهد. من مسئول حفظ جان مسافرین هستم. مسافرینی که در میان‌شان مادران وکودکان زیادی هستند. همیشه به این فکر می‌کنم هر کدام از این کودکان، مثل فرزندان خودم هستند و باید به سلامت به مقصد برسند.»

الجزایر را با مبارزات آزادی طلبانه از استعمار فرانسه می‌شناسیم. درمیان مبارزان نام زنان مقاوم بسیاری مانند «جمیله بوپاشا» به چشم می‌خورد که الگوی صبر و استقامت است. زنان الجزایر امروز باید با افکاری دست و پنجه نرم کنند که برای فعالیت‌های اجتماعی‌شان محدودیت قائل است. اگرچه هدایت مترو در نگاه اول سخت و پر از استرس به نظر می‌رسد اما حضور یک زن با صلابت و شجاعت پیام مهمی برای زنان دیگر دارد. حتما نیازی نیست برای اثبات خودشان تنها ظاهری زیبا ودلفریب ارائه دهند بلکه انجام دادن وظایفی سخت و پرمخاطره در کنار اداره خانواده با صبر و آرامش اثبات می‌کند که یک زن چه نیروی خارق العاده‌ای دارد.