پیشرفت در آموزش و پرورش یعنی نماینده مجلس شوی/بی‌سوادی در بین دانش‌آموزان بیداد می‌کند/ شیلنگ جزو وسایل تنبیهی مدارس روستایی است

بعضی معلم‌های بازنشسته به ما می‌گویند عمرتان را برای معلمی هدر ندهید

نیکو با گلایه از نگاه مادی به مسئله تدریس، درباره دیدگاه بعضی معلم‌های بازنشسته می‌گوید: «من در سایت خبر عجیبی را دیدم. اینکه نوشته بودند معلم‌های جدید از تجارب معلم‌های قدیمی استفاده کنند. چون می‌دانم بچه‌های جدید چقدر باانرژی و با وجدان هستند. از آن طرف می‌شنوم که بعضی معلم‌های در مرز بازنشستگی می‌گویند:«خودت را برای آموزش و پرورش اذیت نکن. کسی قدر تو را نمی‌داند. کار نکن. فلان دستگاه انقدر حقوق می‌دهد، معلم اما حقوق ناچیزی می‌گیرد». البته درباره معیشت حرف‌شان درست است اما حلال کردن همین حقوق کم هم خودش زحمت و تلاش می‌خواهد. نمی‌شود همه چیز را رفع تکلیف کرد. من فکر می‌کنم افرادی که می‌گویند درس‌ات را بده و به نتیجه فکر نکن، در اوایل کارشان باانگیزه بودند و بعد که دیدند کسی قدر کارشان را نمی‌داند، بی‌انگیزه شدند. البته من معلم‌های بازنشسته خوبی هم دیده‌ام که از جانشان برای این کار مایه گذاشته‌اند. به عنوان مثال آقای شکرانه که من خیلی از او تاثیر گرفتم. در هر حال من به معلم‌هایی که سال اولشان است، می‌گویم که اگر می‌خواهید معلم خوبی باشید باید بی‌چشم داشت کار کنید و خدا را مدنظر داشته باشید. واقعا معلمی با بقیه شغل‌ها فرق دارد. این نگرش باید تغییر کند که خودمان را با شغل دیگران مقایسه کنیم. ما بیشتر دچار مشکلات فرهنگی هستیم»

این معلم کرمانشاهی خاطره‌ای عجیب هم درباره مسابقات هنری دارد و می‌گوید: «جالب است برایتان این نکته را بگویم که من به خاطر مدرکم، در مسابقات هنری داور بودم. هر سال یک ورکشاپ برگزار می‌کردم و در نهایت رتبه‌ها را مشخص می‌کردم. تا اینکه سال گذشته، همان زمانی که برای داوری می‌رفتم، از طرف اداره و از طرف یکی از مسئولین به من گفتند که به جای بچه‌ها نقاشی بکشم و آن نقاشی‌ها در مسابقات استانی شرکت داده شود، تا به این صورت مقام بیاورند. اینکه بچه‌ها هنر را یاد بگیرند برایشان اهمیتی نداشت. فقط می‌خواستند اداره خودشان مقام بیاورد. اما من نمی‌خواستم این طور باشم. من خیلی از پیشنهادشان ناراحت شدم و گفتم این کار تقلب است. بالاخره ده دقیقه قبل از اینکه به آنجا برسم، به من زنگ زدند و گفتند:«مسابقه کنسل شده است». من گفتم:«کنسل شده یا من را خط زدید؟» به هر حال این موضوع را به این شکل حل کردند.

پیشرفت در آموزش و پرورش یعنی بتوانی نماینده مجلس شوی نه یک معلم خوب

نیکو با انتقاد از سیستم پیشرفتی که در آموزش و پرورش برای یک معلم تعریف شده، می‌گوید:«پیشرفت در اداره ما یعنی؛ وقتی معلم ابتدایی هستی، چند سال بعد معلم راهنمایی بشوی، سال بعدتر معلم دبیرستان بشوی، بعدش کارمند اداره، معاون اداره و در نهایت نماینده مجلس بشوی. در صورتی که پیشرفت این نیست، پس رفت هم نیست، بلکه این فرو رفت است. کسی که طبق این سیستم بخواهد پیشرفت کند، باید دچار رزومه سازی و سفیدنمایی شود. یک سری آمار ساختگی برای این پیشرفت باید ارائه دهند. پیشرفت این نیست که یک معلم هر سال پایه جدیدی را تدریس کند. بلکه پیشرفت این است که ما هر سال معلم ابتدایی بهتری باشیم»

بی‌سوادی در بین دانش‌آموزان بیداد می‌کند

معلمی که در دفتر مدرسه می‌خوابید، در رتبه بندی جزو نفرات بالای لیست است!

نیکو با اشاره به کلاس‌های ضمن خدمت، انتقادات خودش را از آموزش و پرورش چنین مطرح می‌کند:«مثلا کلاس‌های ضمن خدمت برای به روز نگه داشتن معلم‌ها و اطلاعاتشان برگزار می‌شود. من کلاسی که در محدوده خودمان برگزار شد را به عنوان نمونه می‌گویم. چون برای برگزار کننده‌های این کلاس‌ها امتیاز قائل هستند، به جای اینکه در این زمینه تخصص دارد را برای برگزاری این کلاس‌ها فرار بدهند، کسی را می‌گذارند که نفوذش بیشتر باشد. همین سال گذشته ما یک کلاس ضمن خدمت رفتیم، که یکی از مسئولین اداره آن را برگزار می‌کرد. در این کلاس که تمامی معلم‌های منطقه حضور داشتند و به خاطرش کلاس‌های مدرسه تعطیل شده بود. یک ساعت به تعارف گذشت و یک ساعت دیگر به تعاریفی که این مسئول اداره از خودش می‌کرد. در صورتی که جلسه ضمن خدمت درباره یک موضوع درسی بود، ولی هیچ چیزی در این باره ارائه نشد. در پایان حاصل‌اش فقط امتیاز برای فرد برگزار کننده بود. به نظر من اگر بخواهد آموزش و پرورش درست شود، همه چیز باید قانونمند شود. ادارات مناطق دورافتاده نباید رها شوند و باید نظارتی بر آنها وجود داشته باشد. چون وقتی همه چیز بومی می‌شود، به جای قانون، روابط حاکم می‌شود. مسئله دومی که باعث می‌شود، معلم خوب از خوب بودن زده شود، رتبه بندی معلم‌هاست که اساسا اشتباه است. معلم‌ها وقت‌شان را پای جشنواره‌ای می‌گذارند که هیچ بازدهی‌ای ندارد ولی به این وسیله می‌شود، امتیاز بیشتری جذب کنند و از نظر اداره معلم خوبی شناخته شوند. در این حالت کسی معلم نمونه می‌شود که سال‌هاست اصلا معلم نیست».

یکی از افتخارات من در سال‌های تدریسم، تبدیل یک دانش‌آموز ضعیف و خجالتی به یک دانش‌آموز قوی و باانگیزه است

در پایان نیکو برایمان دو خاطره به یک ماندنی نیز از سال‌های تدریس‌اش در روستا می‌گوید: «یکی از ماندگارترین خاطراتم در اولین سال خدمتم رقم خورد. یک دانش‌آموزی بود به اسم سینا. خیلی پسربامزه‌ای بود و من دوستش داشتم. سینا خیلی خوب نقاشی می‌کشید. همان هفته‌های اول مدرسه یک بار که من عصبانی شدم، از روی بی‌تجربگی از کلاس اخراجش کردم. بعد از چند دقیقه که به او سر زدم، دیدم نیست. مدرسه که تعطیل شد. سینا را دیدم که به سمت من می‌آید. وقتی به من رسید، تفنگی را به من داد که با چوب درست کرده بود و گفت:«برای شما درست کردم. از دست من ناراحت نباشید» همین باعث شد، از آن به بعد ارتباط خوبی با سینا بگیرم. یک خاطره دیگر من هم برمی‌گردد به روستای قلعه ترک که سه سال آنجا تدریس می‌کردم. آنجا با یک دانش‌آموز خجالتی و ضعیف به اسم پریا برخورد کردم. در پرونده‌اش ذکر شده بود:«دیرآموز» چون قبل از کلاس اول دانش آموزان سنجش می‌شوند، تا ببینند وضعیت‌شان به چه شکلی است. اگر این کار درست انجام نشود، عواقب خیلی وحشتناکی دارد. چون پریا دیرآموز اعلام شده بود، معلم‌ها کمتر به او توجه می‌کردند و همین منزوی‌اش کرده بود، جوری که سال اول جز در مواقعی که از او سوال می‌شد، حرفی نمی‌زد. ولی من متوجه شدم که او از هوش بالایی برخوردار است. پریا مسائل ریاضی را زودتر از بقیه می‌فهمید. همین باعث شد که بیشتر با او کار کنم. کار با یک دانش‌آموز خجالتی بسیار سخت است، چون خودش را باور ندارد. من روی روانخوانی و درست نویسی‌اش کار کردم، بالاخره مشکل روانخوانی‌اش حل شد و همین باعث شد که در درس‌های دیگر هم که نیاز به روانخوانی داشت، موفق شود. املایش هم به مرور خوب شد و در نهایت وقتی شاگرد اول شد، مشکل خجالتی بودن‌اش هم به صورت کامل برطرف شد. پریا در سال سوم تدریس من به یکی از شادترین و محبوب‌ترین بچه‌های کلاس تبدیل شد. این یکی از افتخارات من در سال‌های تدریسم است»