انفعال ظریف اروپا را پررو کرده است

سرویس سیاسی فردا: کیهان در بخشی از سرمقاله خود نوشت: چند روزی است به طور مرتب خبر‌هایی از حمله به ساختمان سفارتخانه‌هایمان در همین کشور‌های اروپایی که نام بردم به گوش می‌رسد. از حمله اعضای گروه شیعه انگلیسی به سفارتخانه‌مان در لندن بگیر تا حمله یک اجیر شده به سفارت کشورمان در اتریش. دیروز هم خبر رسید به ساختمان سابق سفارتخانه‌مان در شهر «بن» آلمان حمله شده و عده‌ای آنجا را تسخیر! کرده‌اند. ۳ حمله به سفارتخانه کشورمان طی فقط چند روز! واکنش وزارت خارجه کشورمان به این حملات چگونه بوده است؟ فقط چند پاسخ «توییتری»! چرا دولت محترم، از این کشور‌ها به سازمان ملل شکایت نمی‌کند؟ چرا با واکنشی قاطع برای خاطیان، هزینه نمی‌تراشد تا این اقدامات تکرار نشود؟ آیا همین وادادگی و انفعال، دلیل تکرار روزانه این وقایع تاسف‌بار نیست؟‌ای کاش فقط گوشه‌ای از حملاتی را که دولتمردان به آن چند جوان ایرانی پس از بالا رفتن از دیوار سفارت عربستان کردند، به این کشور‌ها هم می‌کردند.

«انفعال» و «معطلی» سم است، به ویژه اگر از سوی فردی در جایگاه مهم یا در مکانی حساس باشد؛ یا مثلا تلاش شود این انفعال را در قالب «دیپلماسی» به مردم را غالب کرد و «پز» آن را داد. حریف با دیدن همین انفعال است که جرأت می‌کند به هواپیمای وزیر خارجه کشورمان در آلمان، بنزین ندهد یا انگلیس برای خوشامد پدر جد تکفیری‌ها، زمینه حمله به سفارتخانه کشورمان را رسما مهیا کند و یا در کشوری با مختصات اتریش که جایگاه خاصی در حوزه مسائل سیاسی ندارد، در روز روشن و با چاقو به سفارتخانه کشورمان حمله شود. از همین انفعال است که، برجام به اشکال مختلف و پی‌در‌پی از سوی حریف نقض می‌شود، تحریم‌ها اضافه می‌شود و گستاخی‌ها به آنجا می‌رسد که دشمن بد عهد، در همان شب سفر به کشورمان، ابتدا علیه ایران رجز می‌خواند سپس پیشنهاد مذاکره مجدد در حوزه موشکی و منطقه‌ای را می‌دهد!

اخباری که لحظه به لحظه از روسیه و انگلیس می‌رسد می‌گویند، این دو کشور حاضرند در ظاهر، به خاطر یک جاسوس و در واقع، برای غرور ملی خود هزینه‌های سنگین بدهند، اما از اعتبار، جایگاه، پرستیژ و حیثیت خود دفاع کنند. حتی به قیمت قطع کامل روابط، از دست دادن میزبانی جام جهانی فوتبال یا وقوع جنگ! یا کشوری با مختصات عربستان که جز پول و نفت، هیچ چیز ندارد و از داشتن الفبای دموکراسی محروم است، بالا رفتن چند جوان ایرانی از سفارت کشورش، کار را به شورای امنیت کشاند.

برخی در همین کشور عزیز خودمان، اما در این ۵ سال نشان داده‌اند که معتقدند، باید «منفعل» بود و در برابر وعده‌های نسیه دشمنِ بدعهد، تحقیر شد و بر سر مسائل دیگر نیز با آن‌ها دوباره به گفت‌و‌گو نشست. برای این عده هزینه انصراف یک ورزشکار از مسابقه دادن با نماینده رژیم صهیونیستی سنگین‌تر از به رسمیت شناختن رژیم کودک‌کش اسرائیل است.