رویاهای خطرناک چینی‌ها در اوراسیا

خبرگزاری ایسنا: یک متخصص زیرساخت ادعا می‌کند طرح جدید چین برای حمل و نقل گسترده بین‌المللی، می‌تواند پیامد‌های زیست‌محیطی ناگواری در پی داشته باشد.

به گزارش فیز، یک متخصص جهانی زیرساخت معتقد است برنامه چین برای حمل و نقل گسترده و طرح‌های مربوط به انرژی، خطرناک‌ترین پروژه زیست‌محیطی است.

این پروژه، یک طرح سرمایه‌گذاری است که در سال ۲۰۱۳، توسط چین ارائه شد. پشتوانه این طرح، قدرت صنعتی اقتصاد چین و توان سرمایه‌گذاری آن است. این طرح می‌تواند به همراه قدرت نظامی چین، به سلطه‌گری این کشور در آسیای شرقی بیانجامد و در نهایت با تسلط بر مسیر‌های تجاری خشکی و آبی اوراسیا، چین را به قدرت برتر در اقتصاد جهانی تبدیل کند.

پروفسور "ویلیام لاورنس" (William Laurance)، استاد " دانشگاه جیمز کوک" (JCU) استرالیا گفت: چین، آرزو‌های بزرگی در سر دارد، اما این آرزوها، با مسئولیت‌های بزرگی همراه هستند.

لاورنس به یک گروه بین‌المللی پیوسته است که از چین می‌خواهند پیش از آغاز این طرح موسوم به "راه ابریشم جدید" یا "یک کمربند و یک جاده" (BRI) که حداقل ۶۴ کشور را در سراسر آسیا، آفریقا، اروپا و منطقه اقیانوس آرام پوشش می‌دهد، برنامه‌ریزی راهبردی دقیقی را در پیش بگیرد.

به گفته پژوهشگران، این طرح، تا اواسط قرن حاضر، احتمالا هفت هزار پروژه زیرساختی و هشت تریلیون دلار آمریکا را شامل می‌شود.

امکان دارد این طرح ابتکاری، بیش از ۱۷۰۰ منطقه دارای تنوع زیستی و صد‌ها گونه در معرض انقراض را تحت تاثیر قرار دهد.

لاورنس ادامه داد: چین ادعا می‌کند پروژه جدیدش، طرحی برای توسعه مسئولیت‌ها خواهد بود، اما این طرح، به تغییر اساسی روش تجارت بین‌المللی نیاز خواهد داشت.

وی افزود: بسیاری از شرکت‌ها و سرمایه‌گذاران چینی که خارج از این کشور فعالیت دارند، به خاطر سود بسیارشان، به شکل ضعیفی توسط دولت خود کنترل می‌شوند. در دو دهه اخیر، نمونه‌های بسیاری از بهره‌برداری‌های تهاجمی و غارتگرانه شرکت‌های چینی، به‌خصوص در کشور‌های در حال توسعه‌ای که کنترل زیست‌محیطی ضعیفی دارند، دیده‌ام.

پژوهشگران باور دارند چین، فرصت منحصربه‌فردی به دست آورده است تا مدل توسعه خود را تغییر دهد و به یک رهبر جهانی در حوزه پایایی تبدیل شود.

به گفته لاورنس، عملکرد چین، در بهبود موارد حفاظتی زیست‌محیطی داخل کشورش، بیش از حوزه بین‌المللی است.

مقاله این موضوع، در مجله " Nature Sustainability" به چاپ رسید.