درباره پدرم، رئیس شرکت هوایی آریا

من خیال نداشتم درباره دلایل سانحه و حواشی آن چیزی بگویم. ولی تکرار برخی مسائل باعث می شود تا نتوانم سکوت کنم. درباره حضور پدر در کابین هواپیما باید گفت نه این اولین کابینی بوده است که او در نشسته است و نه این اولین خلبان. پدر یکی از محتاطترین خلبانانی بود در ایران وجود داشت و هرگز هیچ ریسکی را در اینباره قبول نمی کرد. این باعث تاسف است که افراد از شخصیت او یک کلیشه بچگانه ساخته اند و فکر می کنند او همیشه مانند لحظاتی بود که کلافه از ناکاراییها و نگران مسوولیتهایش عصبانی می شد. اگر پدر باعث بهم خوردن اعتماد به نفس خلبانی می شد این سانحه باید بیست سال یا ده سال پیش اتفاق می افتاد. این چهارمین شرکتی بوده است که او سرپرستی می کرد و در هیچیک از شرکتهای قبلی چنین سانحه ای رخ نداده است. هواپیمایی آریا در ده سال گذشته شصت هزار ساعت پرواز داشته است و تا کنونی سانحه ای نداشته بود. فکر می کنم منصفانه است بگوییم خلبانان اعتماد به نفس خود را در حضور او از دست نمی دادند. لینک مطلب