چرا امام حسن(ع) اموالش را چندین بار بخشید

فارس: بخشعلی قنبری، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی به بهانه شهادت امام حسن مجتبی(ع) و بحث اسلام سرمایه‌داری گفت: بخشش اموال توسط امام حسن (ع) در دوره‌های متناوب و اهمیت اسلام به داشتن اموال از سوی انسان منافاتی با هم ندارد. وی در ادامه افزود: از بخششی که امام حسن (ع)‌ در طول دوران زندگی خود داشتند نمی‌توان نتیجه گرفت که داشتن اموال برای انسان مضر است، حرکت امام حسن (ع) یک درس اخلاق است برای انسان‌ها تا دل به مال دنیا نبندند و زاهدانه زندگی کنند. قنبری درباره شبهاتی که درباره اسلام و سرمایه داری مطرح می‌شود، گفت: زندگی زاهدانه مساوی بی‌بهره ماندن از مال دنیا نیست انسان می‌تواند از مال دنیا کاملاً برخوردار باشد اما در عین حال زاهدانه زندگی کند به علاوه اینکه ممکن است انسان از مال دنیا هیچ نداشته باشد اما به دنیا حریص باشد چرا که معیار دلبستگی به دنیا،‌ حب است نه اینکه فرد دنیا را داشته باشد یا خیر. بنابراین به کسی که حب دنیا دارد حریص و کسی که ندارد زاهد گفته می‌شود. این استاد دانشگاه با تأکید بر اینکه داشتن یا نداشتن مال دنیا معیار زهد یا حرص نیست، اظهار داشت:‌ زمانی که امام حسن (ع) مال خود را یک جا می‌بخشند این پیام را می‌رسانند که با این همه دارایی همه را یک جا بخشیدم و در روحیه‌ام هیچ کدورت و ناراحتی هم ایجاد نشد، ایشان می‌گویند که مال دنیا را دارند و می‌بخشند چرا که دلبستگی بدان ندارند و اگر داشتند محبوب آن شده و تحمل دوری‌اش را نداشتند ایشان با بخشش مالش نه تنها بد حال نشد بلکه خوشحال هم شدند بنابراین هم مال دنیا را دادند و هم خوشحال شدند و مردم از آن استفاده کردند و نکته مهم هم این است که به سرعت دوباره کسب مال کردند و دوباره همه‌شان را بخشیدند. قنبری اظهار داشت: در فرهنگ اسلامی تأمین معاش مورد نیاز زندگی جزو واجبات است به طور مثال پدر به عنوان مسئول خانواده باید نفقه زن و فرزندان را بدهد و این در رساله‌های توضیح المسائل ما وجود دارد اگر چنین چیزی صحت نداشت در رساله‌ها ذکر نمی‌کردند و می‌گفتند که خود را مشغول دنیا نکن درحالیکه به لحاظ شرعی و اخلاقی و فقهی تأمین معاش و اقتصاد برای ما واجب است. وی با تأکید بر اینکه اصول سرمایه داری هیچ منافاتی با هیچ از اندیشه‌های اسلامی ندارد، توضیح داد: اما اگر این سرمایه داری دلبستگی به وجود بیاورد، بی عدالت و ظلم، ریاکاری و فریب کاری ایجاد کند، اینجا منافات پیدا می‌کند چرا که سرمایه‌دار مسلمان سرمایه دار اخلاقی است، این سرمایه‌دار نمی‌تواند ظلم به وجود بیاورد اگر چنین مسائلی لحاظ شود سرمایه‌داری اسلامی نه تنها اشکال ندارد بلکه به واسطه اینکه زمینه‌ساز ایجاد شغل برای دیگران و افزایش امید به زندگی است، پسندیده و قابل قبول می‌شود.