روحانی در بدترین زمان بدترین سیاست سهمیه بندی را اجرا کرد / او به تنهاترین رئیس جمهور تبدیل شده / عارف از پاسخگویی فرار کرد
آخرین میخ بر تابوت امید از دست رفته آنهایی که دوبار به روحانی رأی داده بودند، آن خنده بی موقع رئیس جمهور بود در حین انکار اطلاعش از ماجرا ریشخندی غریب که چه بسا در تاریخ حکمرانی ایران بی مانند بماند.
پایگاه خبری تحلیلی فردا: یک نشریه اصلاح طلب در یادداشت تندی پیرامون طرح سهمیه بندی بنزین به بررسی بی کفایتی های متعدد در اجرای این طرح زد.
در این یادداشت اندیشه پویا می خوانیم: بدترین سیاست ممکن در بدترین زمان ممکن برای اصلاح قیمت سوخت انتخاب شد. سیاست گذار به طرح های کارشناسی شده ای که اعطای سهمیه سوخت به هر ایرانی فارغ از برخورداری از وسیله نقلیه را پیشنهاد می کرد، و شکل گیری یک بازار آزاد و قیمت گذاری سهمیه ها بر مبنای عرضه و تقاضا را توصیه می کرد، وقعی نگذاشت. مدلی که عادلانه تر بود و می توانست به اصلاح الگوی مصرف سوخت بر اساس هزینه و فایده بینجامد، دولت را یکبار برای همیشه از شر قیمت گذاری سوخت و بحران تثبیت نرخ از یک سو، و فساد دو نرخی کردن از سوی دیگر آزاد کند.
نویسنده اجرای سهمیه بندی را سیاستی مهلک در بدترین زمان خوانده و می نویسد: به نظر می رسد رئیس جمهور و دولت او، باوری نیز به این شکست ندارند. در اولین گفتاردرمانی پس از سهمیه بندی قیمت بنزین، روحانی اشاره داشت که انتقادی اگر به دولت او وارد باشد به تأخیر انداختن واقعی کردن قیمت بنزین است. این البته جدی ترین انتقادی بود که به دولت وارد بود، و تا این لحظه هنوز استدلال قانع کننده ای نشنیده ایم که چرا سیاست گذار، بالا بردن قیمت بنزین را تا بحرانی ترین نقطه ممکن به تعویق انداخت، و به جای اصلاحات لازم در زمان مقرر، سیاست گذاری مهلک در بدترین زمان ممکن را انتخاب کرد. این که چرا واقعی کردن قیمت بنزین به تعویق افتاد. اما اشتباه روحانی فقط این نبود که این بدترین سیاست ممکن برای اصلاح قیمت ها و پناه بردن به نظام یارانهای غیرمولد را انتخاب کرد و ماشین دولت را یک بار دیگر در مسیر امتناع از توسعه، در مسیر یک مردم فریبی ویرانگر، و در مسیر ورشکستگی قرار داد؛ اشتباه اصلی او پنهان کاری در طراحی و اجرای چنین طرحی بود؛ این که بی نیاز از توجیه نخبگان و عموم مردم، سیاست گذار توضیح نداد به چه دلیلی چنین سیاست ناکارآمدی را انتخاب کرده و پیشنهادهای اصلاحی دیگر برای واقعی کردن قیمت سوخت را کنار گذاشته است.
اندیشه پویا روحانی را تنهاترین رئیس جمهوری تاریخ ایران خوانده و گریزی هم به خنده بی موقع رئیس جمهوری می زند: رئیس دولت عملا خود را بی نیاز از نخبگان، دانشگاهیان و روشنفکران نشان داد، و در مسیر مشابهی با رئیس جمهور سابق قرار گرفت. این انتخاب او بود که بی نیاز از همراهی هر نیروی اجتماعی و سیاسی و دانشگاهی، در مسیری قرار بگیرد که به تنهاترین رئیس جمهور تاریخ چهل ساله جمهوری اسلامی تبدیل شود.
آخرین میخ بر تابوت امید از دست رفته آنهایی که دوبار به روحانی رأی داده بودند، آن خنده بی موقع رئیس جمهور بود در حین انکار اطلاعش از ماجرا ریشخندی غریب که چه بسا در تاریخ حکمرانی ایران بی مانند بماند. آن خنده متفرعن و بی تفاوت روحانی، آن ریشخند تاریخی، یک نقطه عطف بود؛ یک نشانه بود؛ نشانه ای از یک سیاستمدار شکست خورده که در مرحله «انکار» بیماری به سر می برد. آنهایی که به روحانی رای داده بودند، آن قدر حقیر نبودند، آن قدر بیگانه نبودند، که مستحق چنین ریشخندی باشند.
اما در بخش دیگری از این یادداشت به عدم ثبت نام محمدرضا عارف در انتخابات مجلس اشاره می شود. آخرین ترجیع بند این سیاست ورزی ناکارآمد، صحنه آرایی ناامیدکننده اصلاح طلبان در ثبت نام نامزدها برای انتخابات مجلس بود؛ این که رئیس فراکسیون امید در مجلس، گریز از پاسخگویی درباره ناکارآمدی خود در رهبری این فراکسیون را با گریز از صحنه انتخابات پیش رو تکمیل کرد. محمدرضا عارف از ثبت نام در انتخابات مجلس عقب نشست و ترجیح داد عملکرد ناامیدکننده خود در مجلس را به شکست اصلاح طلبی در ایران پیوند زند. س رمایه های اصلاح طلبی، بی هیچ چشم انداز وفکر مشخصی، غایب بزرگ ثبت نام در انتخابات مجلس پیش رو بودند؛ و با چنین غیابی، چه جدال بیهوده ای را در هفته هایی قبل تر بر سر طرح «سرا» به نمایش گذاشتند.
دیدگاه تان را بنویسید