پوتین با ساخت پایگاه‌های نظامی در شهر‌های بندری طبرق و بنغازی کابوسی وحشتناک برای اروپا درست کرده است/بخش اطلاعات ارتش لیبی زیر نظر پوتین ایجاد شده است/خشم پوتین از مداخله‌ی نظامی غرب چگونه پای روسیه به لیبی را باز کرد

پایگاه خبری تحلیلی فردا:

لیبی هم نفت دارد و هم بنادر مدیترانه را، و روسیه تشنه‌ی هر دو، که احتمالا به اندازه‌ی کافی نگران کننده است.

هر چند، ترس اصلی دولت‌های اروپایی این است: لیبی، با مرزهای جنوبی نفوذپذیر خود، نقطه‌ی اصلی صدها هزار مهاجر آفریقایی است که به دنبال عبور از دریای مدیترانه و ورود به سواحل اتحادیه اروپا و، به‌ویژه، ایتالیا هستند.در پنج سال گذشته، بیش از نیم میلیون بزرگسال و کودک از غنا، سنگال، کنیا، و نیجریه و همچنین بخش‌های جنگ زده‌ی اریتره و سومالی، این سفر پرمخاطره را انجام دادند. قاچاق انسان به یک تجارت ۶ میلیارد پوندی در سال تبدیل شده است بسیار پرمنفعت و است از قاچاق دارو کم خطرتر است.

اکنون پوتین، با ساخت پایگاه‌های نظامی در شهرهای بندری طبرق و بنغازی، این کابوس احتمالی را ایجاد کرده است که موسکو به زودی کنترل این جریان مهاجرت را در کنترل خود خواهد گرفت، و مانند یک ابزار از آن استفاده خواهد کرد. و این مورد به معنای تهدید دولت‌های اروپایی است که با شورش‌های سیاسی علنی به او پاسخ داده بودند.

ماه‌ها است برای حضور روس‌ها در لیبی برنامه‌ریزی شده است. در شهرهای بندری، در قالب شرکت‌های نظامی خصوصی مانند وگنر و آر اس بی است، پیمانکاران سرسختی که، هرچند به صورت رسمی بخشی از نیروی نظامی روسیه نیستند، ولی در هر صورت با گروه‌های شبه نظامی پوتین ارتباط نزدیکی دارند. این پیمانکارها در شرق لیبی نیز دیده شده‌اند، در نزدیکی مرز مصر، جایی که از چاه‌های حیاتی نفت در برابر شبه نظامیان مسلح لیبی دفاع می کنند. آن‌ها همچنین به ارتش لیبی آموزش دادند و بخش اطلاعات ارتش لیبی را ایجاد کردند.

در اوایل امسال، دولت تونس، مالکیت یک کشتی را به دست گرفت که تحت پرچم پاناما حرکت می‌کرد و ۲۴ کانتینر تجهیزات نظامی روسی و ۶۶ خودروی نظامی روسی را حمل می‌کرد. این کشتی به مقصد لیبی بود. همچنین گزارش‌های محتملی وجود دارد مبنی بر این‌که سامانه‌های موشکی روسیه، که احتمالا موشک‌های ضد کشتی کالیبر و موشک‌های دفاع هوایی S-300 را شامل می‌شود، اکنون در خاک لیبی بنا شده‌اند.

روسیه همچنین فرمانده جنگی لیبیایی مطیع، با 'ارتش ملی' خود، را دارد. پوتین مدتی است خلیفه حفتر، این فرمانده جنگی ۷۵ ساله را پرورش داده است (یک آمریکایی که پس از کمک در به قدرت رسیدن قذافی در سال ۱۹۶۹، در نهایت پس از سقوط آن‌ها به ایالت متحده فرار کرد).امروز، او دریافت کننده‌ی اصلی سلاح و پول روسیه، و یادداشت‌های چاپ شده در نشریات مسکو، است.

این نخستین مرتبه‌ای نیست که مهاجران لیبیایی به‌عنوان یک تهدید مورد استفاده قرار می‌گیرد. در سال ۲۰۱۰، قذافی به نخست وزیر وقت ایتالیا، سیلویو برلوسکونی، گفت اگر تصمیم بگیرد نظارتش را بر سواحل مدیترانه کم کند، می‌تواند 'اروپا را به دوران سیاه خود بازگرداند'.

در واقع، این حذف ناگهانی قذافی در سال ۲۰۱۱ بود، به لطف تلاش‌های آمریکا، انگلیس و فرانسه برای تغییر رژیم، که لیبی را به مکان شماره یک برای مهاجرین آفریقا تبدیل کرد.

اگر هدف اصلی قذافی، بقا بود، پوتین نقشه‌ی گسترده‌تری دارد، نقشه‌ای که امیدوار است به معنای بازیابی قدرت و اثربخشی روسیه به دوران پیش از تحقیر دهه ۱۹۹۰ باشد. نخست، مخالفت‌های دیپلماتیک در این زمینه وجود دارد. پوتین می‌خواهد حضور نظامی‌اش را در سواحل جنوبی اتحادیه اروپا تقویت کند.

لیبی در حال حاضر در حدود ۷۰۰،۰۰۰ بشکه نفت در روز تولید می‌کند، ولی می‌تواند در صورت بروز صلح، خروجی خود را تا ۲.۵ میلیون بشکه در روز افزایش دهد.

در آینده، تداوم حضور روسیه به این معنی خواهد بود که مسکو پیشتاز به دست آوردن قراردادهای سودآور برای بازسازی زیرساخت‌های از بین رفته‌ی این کشور خواهد بود و، البته، بازار پرسودی برای فروش سلاح به دست خواهد آورد.

جدا از نفت و گاز، سلاح یکی از معدود محصولات روسیه است که از سوی دیگر کشورها مورد تقاضا قرار می‌گیرد. روسیه منافع تجاری بسیار زیادی از لیبی در دوران قذافی به دست می‌آورد و وقتی او از کار برکنار شد قریب به ۱۰ میلیارد دلار قرارداد نفتی و دیگر قراردادها را از دست داد، از جمله ۳ میلیارد دلار پروژه‌ی راه آهن و ۴ میلیارد دلار توافق سلاح.

بخشی از انگیزه‌ی پوتین برای این منظور عبارت است از خشم او از مداخله‌ی نظامی غرب که موجب بروز آشوب در خاورمیانه شد و منافع روسیه را در این راستا از بین برد.

مترجم: فاطمه بختیاری دزفولی