ضرورت توجه بیشتر به حوزه زنان

کدام کشور می‌تواند ادعا کند با دنیا و کشورهای دیگرهیچ نوع ارتباطی ندارد و چطور ممکن است در حوزه زنان تعاملات با دنیا و مجامع بین‌الملل صورت نگیرد؟ برای دفاع از حقوق زنان از سال‌ها قبل کنوانسیون‌های مختلفی تشکیل شده است که تعدادشان هم کم نیست و کشورهای مختلف دنیا با عضویت در آنها به نوعی در کاهش خشونت علیه زنان قدم برداشته‌اند. تجربه بین‌المللی ثابت کرده است زنان در کشورهایی که در این قراردادهای بین‌المللی شرکت نکرده‌اند با مشکلاتی رو‌به‌رو هستند. این کنوانسیون‌ها برای کمک به زنان تشکیل شده و توجه به آنها در نهایت به ضرر دولت‌ها تمام می‌شود زیرا، غفلت از نیمی از جمعیت و مسایلشان تاوان دارد و بدون این مهم توسعه صورت نمی‌پذیرد. یونیسف، یونسکو و مجامع بین‌المللی دیگر با دردی مشترک شکل گرفته‌اند و به‌رغم تفاوت‌های فرهنگی کشورهای عضو اهداف مشترکی دارند. خشونت علیه زنان وکودکان و تبعیض فقط اختصاص به ایران ندارد و اکثر کشورها حتی توسعه‌یافته‌ترینشان با آن درگیرند.عضویت در مجامع بین‌المللی و امضای تفاهمنامه مشترک بین کشورها در زمینه دفاع از حقوق افراد باعث می‌شود از سویی آمار مشخص از میزان و نحوه اعمال خشونت به دست آید و این موضوع قابل بررسی و مقایسه شود و از سوی دیگر تجربیات مشترک و یا دستاوردهای مثبتی که دیگر کشورها در این مسیر کسب کرده اند به اشتراک گذاشته شود. این فقط مختص حوزه زنان نیست، در تمام شئون برنامه‌ریزی برای کشور اگر به شکل منزوی و بدون درنظر گرفتن جهان و ارتباطات بین‌الملل تصمیمی گرفته شود این تصمیم قابلیت اجراشدن ندارد زیرا، عوامل مختلفی وجود دارد که می‌تواند روی این مساله اثرگذار باشد و نمی‌توان با فاکتور گرفتن از آنها یک موضوع را به نحو احسن بررسی کرد. در حوزه زنان اگر مقایسه صورت نپذیرد و اگر وضعیت کشورهای دیگر که تجربه مشابه ما را داشته‌اند مدنظر قرار نگیرد هیچ کار مثبتی ایجاد نمی‌شود و یا اگر بشود ناقص است. در واقع، می‌توان گفت اگر مقایسه صورت نپذیرد از کجا می‌توان گفت وضعیت نابسامان یا هنجارمند است و اگر قرار باشد فقط خودمان را با خودمان مقایسه کنیم، این نتیجه‌ای نخواهد داشت. سازمان ملل همان‌طور که از نامش مشخص است یک نهاد بین‌المللی است. این سازمان همان‌طور که در سردرش نوشته شده، آدم‌ها را اعضای یک خانواده می‌داند و دقیقا به‌دلیل همین نگاه کشورها را به تعاملات بین‌المللی و مشارکت همگانی از طریق امضای تفاهمنامه‌های مشترک دعوت می‌کند. از سوی دیگر، اینکه فقط درمورد امور زنان این نوع نگاه وجود داشته باشد خود نشان‌دهنده نگاه جنسیتی است زیرا، سازمان ملل از سوی همه دولت‌های گذشته در کشور از ابتدای انقلاب تاکنون مورد تائید بوده است و اکثر روسای‌جمهور کشور آن را به رسمیت شناخته و در آن به ایراد نطق پرداخته‌اند. اگر درموردی مغایرتی بین اصول فرهنگی با این برنامه‌ها وجود دارد بهتر است گزارش شود و کلی‌گویی و مصداقی صحبت نکردن هیچ نتیجه‌ای ندارد. اینکه برخی رسانه‌ها و نمایندگان طیف‌های خاص اخیرا نسبت به تعامل معاونت امور زنان و خانواده ریاست‌جمهوری با صندوق جمعیت سازمان ملل حساسیت به خرج داده‌اند، منطقی نیست و نباید این تعاملات متوقف شود. منبع: آرمان