نکاتی در باب نقد آیت الله مصباح/ منتقدین یک منش سیاسی مجرم نیستند

سرویس سیاسی«فردا»: ایمان ایرانفر - هر از چندگاهی حامیان آیت الله مصباح به بهانه مقالاتی که در سایت ها یا روزنامه های مختلف نسبت به نقد عملکرد و تفکرات ایشان نوشته می شود فرصتی می یابند تا مصاحبه هایی کرده و مقالاتی بنویسند که به زعم خودشان "روشنگری" کرده باشند. در اکثر قریب به اتفاق این مقالات آیت الله از هر اشتباهی یا هر ایرادی مبرا شده و تمام کارهای گذشته و حال (و احیانا آینده) او مورد تایید قرار می گیرد. گویی که او معصوم است و هیچ اشکالی ندارد.

جدای از این کنش و واکنش های سیاسی و حق یا ناحق دانستن آنان نکاتی وجود دارد که بد نیست به آن ها توجه کنیم: شخصیت آیت الله مصباح از دو حال خارج نیست: ۱) علمی - علمی ۲)علمی - سیاسی موضع گیری های صریح ایشان نسبت به بسیاری از مسائل (حتی روزمره) سیاسی این حقیقت را بر همگان آشکار می سازد که شخصیت ایشان سیاسی- علمی است، نه علمی- علمی. البته در روزگار کنونی وجه سیاسی شخصیت ایشان درمقایسه با وجه علمی آن فعالتر و پررنگ تر به نظر می رسد. حال سوال این جاست که آیا نقد عملکرد سیاسی یک شخص تابوست؟! پاسخ مشخص است نقد عملکرد سیاسی یک شخص نه تنها به خودی خود اشکالی ندارد که یک فضیلت نیز می تواند باشد، چرا که می تواند در دراز مدت امکان تصفیه افکار شخص از آنچه شایسته نیست را فراهم آورد. آیت الله مصباح نیز از این قاعده مستثنی نیست و وقتی در اکثر موضوعات سیاسی نه تنها اعلام نظر می کنند که حتی موضع هم بگیرند، باید منتظر نقد آن نیز باشند. چراکه دنیای سیاست دنیای تعارفات و عشق ورزی نیست و اساساً هر کسی در هر زمانی باید منتظر نقد گفته های خود باشد. البته پیچیدگی های عالم سیاست به گونه ای است که امکان رفتار صددرصد درست در آن کم است، پس بهتر است افراد پس از پی بردن به اشتباهات و پذیرفتن آنها به اصلاح بپردازند. به عبارت دیگر سخنرانی و اظهار نظر افراد در امور سیاسی آیه قرآن یا سخن معصوم نیست که بتوان همیشه به آنها استناد یا از آنها دفاع کرد. نکته دیگر آن است که ناراحتی و نگرانی همیشگی حامیان آیت الله نسبت به نقدهای وارده به ایشان در حالی است که جبهه پایداری که آیت الله را پدر معنوی خود می داند از برچسب زدن و نقد کردن و یا حتی تخریب، هیچ ابایی ندارد و در هر زمان که به زعم خودشان "تکلیف" احساس شد، هر برچسبی را به هر کسی که بخواهند نسبت داده و «اناالحق زنان» به اثبات خویش می پردازند. بی بصیرت، ضد ولایت، جریان فتنه، نخ تسبیح فتنه، جریان انحرافی، تکنوکرات، سازش گر، جریان تردید و... از جمله ده ها عنوانی است که حامیان آیت الله در مواقع لزوم از آنها بهره می جویند و سران قوا و وزیر و وکیل و نماینده مجلس و مرجع تقلید و... از این عناوین در امان نیستند. نکته آخر اینکه حتی اگر در جایی مطلبی نوشته شد که بعد از مطالعه آن فهمیدیم به ایشان جفا شده و در واقع تخریبی صورت گرفته، چاره کار پاسخگویی با لحنی مودبانه و منصفانه و مستدل به آن اظهارات است نه اینکه غوغاسالارانه آن چنان یک نقد ساده را تابوشکنی جلوه دهیم تا مجبور شویم تخریبی را با تخریب پاسخ دهیم. باور نگارنده بر این است که این نوع رفتار حامیان نه تنها به نفع ایشان نیست که به ضرر ایشان است. فلذا بهتر است مریدان نقد ایشان را "جرم" و منتقدین را "مجرم" نپندارند و دست از پرخاشگری و تعصب های بی جا برداشته و به رفتاری عقلانی روی آورند.