جمهوری اسلامی: عجله نکنید

وزير امور خارجه مصر در اظهارنظري جديد براي گسترش روابط با جمهوري اسلامي ايران اعلام كرد قاهره در سياست خارجي خود صفحه تازه‌اي را با همه كشورها از جمله ايران باز خواهد كرد. "نبيل العربي" در نخستين كنفرانس مطبوعاتي خود اضافه كرد آماده است "روابط با ايران را به سطح سفارت ارتقاء دهد ولي اين موضوع به موضع طرف ايراني بستگي دارد و ما منتظر واكنش ايران مي‌مانيم." در پاسخ به اين سخنان، وزير امور خارجه كشورمان از آمادگي همتاي مصري براي برقراري روابط با جمهوري اسلامي ايران استقبال و ابراز اميدواري كرد كه در فضاي جديد ايجاد شده، شاهد ارتقاء روابط باشيم. صرفنظر از اين واكنش ديپلماتيك كه مي‌تواند نشان از عزم طرف ايراني براي گسترش روابط و يا صرفاً پاسخي لفظي و بدون پشتوانه عملي باشد، در موضوع برقراري روابط با مصر كه از حدود 30 سال پيش و به فرمان امام خميني بنيانگذار جمهوري اسلامي ايران به دليل امضاي پيمان ننگين كمپ ديويد و برسميت شناختن رژيم صهيونيستي توسط انورالسادات رئيس وقت رژيم مصر قطع شد، نكات اصولي و مبنايي متعددي وجود دارند كه بايد مورد توجه جدي مسئولين دستگاه ديپلماسي كشورمان قرار گيرند. 1 - بد نيست بار ديگر مروري بر فلسفه قطع روابط ايران و مصر صورت پذيرد و آنچه امام خميني درباره مصر مي‌‌گفت مورد بررسي مجدد قرار گيرد تا مشخص شود كه موانع موجود بر سر راه تعليق روابط همچنان باقيست و هنوز مرتفع نگرديده است. حدود سي و دو سال پيش امام خميني با صدور فرماني به وزيرخارجه دولت موقت، دستور قطع رابطه با رژيم مصر را صادر كردند. در اين فرمان كه يكي از افتخارات انقلاب اسلامي و رهبري آن در حوزه سياست خارجي است، امام خميني دستور فرمودند: "با در نظر گرفتن پيمان خائنانه مصر و اسرائيل و اطاعت بي چون و چراي دولت مصر از آمريكا و رژيم صهيونيستي، دولت موقت جمهوري اسلامي ايران قطع روابط ديپلماتيك خود را با دولت مصر بنمايد." قطع رابطه دو كشور درحالي صورت گرفت كه مصر در طول سه دهه به عنوان كشوري شناخته مي‌شد كه در خط مقدم جبهه مبارزه با رژيم صهيونيستي حداقل 4 جنگ را با صهيونيستها فرماندهي كرده بود ولي پس از مرگ جمال عبدالناصر، جانشين وي انورسادات در يك چرخش 180 درجه اي، دست دوستي به سوي رژيم اشغالگر قدس دراز نموده و به عنوان نخستين كشور اسلامي، موجوديت اين رژيم را به رسميت شناخته و با امضاي پيمان ننگين كمپ ديويد در سال 57، بزرگترين ضربه را به كشورهاي اسلامي و آرمان ملت فلسطين وارد كرده بود؛ كشوري كه تا اين سال خط مقدم نبرد با اشغالگران صهيونيست به شمار مي‌رفت و چشم اميد امت اسلام به خاكريزهاي آن دوخته شده بود ولي ناگهان به متحد استراتژيك آمريكا و رژيم صهيونيستي در خاورميانه مبدل شد و رئيس‌جمهور سازشكار آن در برابر دوربين‌هاي رسانه‌اي با رئيس رژيم صهيونيستي جام شراب به هم زده و نوشيد! سادات پس از انعقاد اين توافقنامه خيانت بار، روز به روز، عرصه را بر مردم مصر كه به شدت دچار احساس تحقير شده بودند تنگتر نمود و بي توجه به افكار عمومي، به قامت يك ديكتاتور تمام عيار نزديكتر شد و به دليل همين خيانت‌ها بود كه سرانجام يكي از فرزندان انقلابي مصر او را به سزاي خيانتش رساند. پس از اعدام انقلابي سادات، معاون وي حسني مبارك كه يك نظامي كار كشته بود، قدرت را دردست گرفت و سركوب گروههاي اسلامي و نيز پاسداري از امنيت رژيم صهيونيستي را در اولويت سياستهاي خود قرار داد. امام خميني در سال 58 با صدور فرمان قطع روابط با رژيم كمپ ديويدي سادات، به علماء و ملت مصر توصيه كردند عليه اين پيمان ننگين و امضاء‌ كنندگان آن بپاخاسته و عليه اين حكومت فاسد كه با اسلام اعلام جنگ داده قيام كنند. واقعيت اينست كه حسني مبارك كه از مهره‌هاي آمريكا بود با كارسازي واشنگتن توانست جاي سادات را بگيرد و به راهي كه او براي نوكري رژيم صهيونيستي در پيش گرفته بود ادامه دهد ولي پيمانه صبر ملت مصر لبريز شد و سال گذشته پس از تحمل 30 سال ديكتاتوري مبارك، او را با تظاهرات خياباني از حكومت ساقط كرده و خواستار برقراري آزادي و لغو پيمان‌هاي ننگين و نفوذ بيگانگان در اين كشور شدند. 2 - اتفاق بزرگي كه در مصر روي داد، اين بود كه ملت با قيام خود، فرد ديكتاتوري را كه 30 سال همچون فرعون بر مقدرات اين كشور حاكم بود، به زير كشيد. اين كار هر چند اقدام بزرگي در سرنگوني يك ديكتاتور و مزدور رژيم صهيونيستي در يك كشور مسلمان بود و ضربه سنگيني به سياستهاي خاورميانه‌اي آمريكا وارد كرد ولي اين تحول، همه خواسته‌هاي مردم مصر را تأمين نكرد زيرا آنچه تاكنون در مصر روي داده، فقط سرنگوني ديكتاتور است كه در جمله‌اي معترضه بايد گفت بدون اينكه بخاطر جنايات و خيانت‌هايش محاكمه شود، در آسودگي خيال از كاخ رويايي شرم الشيخ به خارج رفته و ا موال و دارايي خود را نيز به خارج منتقل كرده است. متأسفانه آنچه در مصر روي داده يك تحول ناقص و ابتر است بدون اينكه اين تحول به انتهاي مطلوب خود رسيده باشد، زيرا نظام ديكتاتوري و سران و اركان نظام همچنان بر كرسي‌هاي حكومتي تكيه زده و سر جاي خود مانده‌اند اين درحاليست كه مردم مصر در شعارهاي خود در ميدان التحرير قاهره فرياد مي‌زدند: "الشعب يريد اسقاط النظام" يعني ملت خواهان سرنگوني همه‌ي اعضا و اركان ديكتاتوري موجود در مصر هستند نه فقط شخص ديكتاتور كه در رأس قرار دارد. هر چند اكنون تظاهرات مردم مصر به سقوط ديكتاتور انجاميده ولي شاكله نظام ديكتاتوري همچنان پابرجاست و نظام پس از مبارك با حاكميت نظاميان به سوي يك حكومت نظامي پيش مي‌رود چرا كه بيش از 80 درصد مديران، فرمانداران، استانداران و وزراي اين كشور را نظاميان تشكيل مي‌دهند. بنابر اين به روشني مي‌توان گفت ساختار سازماني و مديريت اداري مصر همچنان بر مدار تفكرات ديكتاتوري مي‌چرخد و بيانيه اخير شوراي نظامي حاكم بر مصر كه تاكيد كرده قاهره به تمامي توافقنامه‌هاي بين‌المللي از جمله كمپ ديويد پايبند است و به صدور گاز به اسرائيل ادامه داده و همچنان بر كنترل رفح و تحريم غزه اصرار دارد. اين واقعيت‌هاي تلخ نشان مي‌دهند. انقلاب مردم مصر هنوز به اهداف خود دست نيافته و موانع بسياري تا تحقق كامل اين خواسته‌ها كه خواهان برچيده شدن نظام ديكتاتوري، تحقق قانون اساسي مردمي، لغو سلطه بيگانگان بر اين كشور و قطع رابطه با رژيم صهيونيستي است، وجود دارد. مردم مصر همانگونه كه در تظاهرات ميليوني جمعه گذشته خود اعلام كردند، معتقدند نه فقط حسني مبارك، بلكه كل سيستم و ساختاري كه او بنا نهاده نيز بايد دگرگون و سرنگون شود. آنچه امروز مايه نگراني مردم انقلابي مصر است اينست كه قيام آنان به انحراف كشانده شود. آنچه اكنون قيام مردم مصر را تهديد به انحراف مي‌كند، وابستگي‌هايي است كه رژيم وابسته حسني مبارك آنرا ادامه مي‌دهد و حاكميت كنوني نظاميان نيز همچنان به آن اصرار دارد و خود را متعهد به ادامه آن مي‌داند؛ وابستگي‌هايي همچون نوكري آمريكا و اسرائيل پايبندي به پيمان ننگين كمپ ديويد، زير پا گذاشتن استقلال كشور، ناديده گرفتن حقوق و آراء مردم، فساد اقتصادي، ضعف مديريت، نفوذ بيگانگان در كشور و... به راستي اگر قرار بود ملت بزرگ مصر از كنار اين همه وابستگي‌ها و تعهدات ننگين و تحقيرآميز ناشي از قرارداد كمپ ديويد به سادگي بگذرد و در مقابل آن سر خم كند ديگر چه دليلي داشت كه براي پايان دادن به حاكميت پرننگ و نفرت حسني مبارك آنهمه شهيد و مجروح داده و آنهمه خون دل بخورد. مردم مسلمان و انقلابي مصر اكنون بحق اين سئوال را از خود مي‌پرسند كه ميان مبارك و ساير افرادي كه قرارداد ننگين كمپ ديويد را معتبر دانسته و همچنان بر تعهد خود در ايجاد سپر امنيتي براي رژيم صهيونيستي پافشاري مي‌كنند، وجود دارد؟! آيا اين گونه خوشرقصي ها، خيانت به آرمان بزرگ مردم مسلمان مصر و ملت مظلوم فلسطين نيست كه هم اكنون در قالب سياست شوراي نظامي اداره كننده مصر اجرايي مي‌شود؟! ملت مصر كه بيش از 40 سال در آرزوي سرنگوني ديكتاتورها روز شماري كرده قطعاً اجازه نخواهد داد بقاياي رژيم ديكتاتوري مجدداً براي صحنه گرداني اين سرزمين اسلامي وارد عرصه شده و حيثيت مردم مصر را لكه‌دار كنند. 3 - اگر اكنون در چنين شرايطي كه انقلاب ملت مصر همچون ميوه‌اي نارس، در معرض كرم‌هاي صهيونيستي است و اراده ملي بر سرنوشت شان حاكم نگرديده و ملت طعم يك انتخابات آزاد را هم نچشيده و قانون اساسي دلخواه خود را تدوين نكرده، دستگاه ديپلماسي جمهوري اسلامي ايران اقدام به برقراري رابطه با حاكميت جديد كه مركب از شوراي نظاميان است بكند، در حقيقت اقدامي از روي عدم بصيرت و بدون بهره گيري از پختگي سياسي انجام داده كه طبعاً در آينده مورد بازخواست ملتهاي مسلمان ايران و مصر قرار خواهد گرفت. آنچه از مسئولين جمهوري اسلامي ايران انتظار مي‌رود، درايت، هوشياري، پختگي و عدم توقف در ظواهر و روبناهاست و طبعاً پذيرش موضوع ارتقاء روابط سياسي و برقراري مراودات با نظامي كه خود را متعهد به پيمانهاي ننگين و حفظ روابط با رژيم صهيونيستي دانسته و به همين دليل همچنان مورد اعتراض مردم انقلابي و جوانان مصري، امري مذموم و يك خبط بزرگ سياسي خواهد بود. 4 - ملت و دولت ايران درعين حال كه سالها با رژيم كمپ ديويدي حاكم بر مصر قطع رابطه كرده بود، با ملت مسلمان مصر پيوندي مستحكم و رابطه‌اي عميق و عاطفي داشت كه همين علايق به عنوان پشتوانه معنوي و محرك قيام اخير مردم اين كارسازي فراواني كرد. بنابر اين نبايد از عدم برقراري روابط سياسي با مصر در شرايط بي ثباتي حاكميتي در قاهره نگران بود بلكه بايد همراه با مردم مصر، به سياست صبر و مقاومت ادامه داده و تا رسيدن به وضعيت شفاف سياسي در مصر، از هرگونه اقدام در ارتقاي روابط ديپلماتيك خودداري كرد. اگر مردم مصر، ناشكيبايي و عجله ما را در شرايط كنوني با برقراري روابط با نظام سياسي بي ثبات كشورشان ببينند، طبعاً ما را در مبارزات انقلابي خود و در تداوم نهضت شان به عنوان رفيق نيمه راه خواهند يافت و اين، كارنامه قابل قبولي براي ما نخواهد بود. بهتر است دستگاه ديپلماسي كشورمان با تدبير و پختگي، روند اوضاع در مصر را بخوبي رصد كند و پس از برگزاري انتخابات آزاد در اين كشور و مشخص شدن مواضع نظام سياسي و حاكميتي مصر در قبال رژيم صهيونيستي و پيمان ننگين كمپ ديويد، در مورد برقراري روابط تصميم‌گيري نمايد.