آنچه فلسطین نیاز دارد

شفقنا: اسراییل باید از اراضی اشغالی سال 1967 خارج شود و سازمان ملل کنترل این اراضی را به دست گیرد. آتش بس 72 ساعته حماس و اسراییل (اگرچه روز جمعه به پایان رسید) روند جنگ فرسایشی علیه غزه را تا حدی کند کرد اما چارچوب رویارویی طرفین، تفاوتی نکرده و اسراییل به اشغالگری پایدار خود ادامه خواهد داد. طرف فلسطینی از خود دفاع می کند و خواستار پایان اشغال و خودمختاری است. روند به اصطلاح صلح، طی دو دهه گذشته نوعی پوشش برای اسراییل فراهم کرده تا وضعیت فعلی یعنی تداوم اشغالگری و بی خانمانی فلسطینی ها را ادامه دهد. اکنون برای تمام فلسطینی ها بسیار مهم است که شروع به اندیشیدن درباره یک استراتژی جدید ملی کنند. هدف این استراتژی باید رها ساختن فلسطینی ها از روند سیاسی ای باشد که توازن قدرت را تماما به نفع اسراییل - یعنی کشور اشغالگر- رقم می زند؛ به این ترتیب فلسطینی ها فرصت می یابند تا سیاست های خود را به اجرا بگذارند. منافع اسراییل، به حفظ وضعیت فعلی و دایمی ساختن اشغال گره خورده است؛ به این شکل که پوششی برای استمرار شهرک سازی، توسعه مستعمرات در بیت المقدس و دیگر مناطق کرانه باختری در اختیار خواهد داشت. علاوه بر این، اسراییل تلاش می کند تا کرانه باختری را بیش از پیش منزوی سازد و کنترل خود را بر منابع این منطقه حفظ کند؛ چنان چه در غزه همین کار را کرده است. این وضعیت، فشار و هزینه های اداره زندگی روزانه در مناطق تحت اشغال را بر دوش فلسطینی ها تحمیل می کند و اشغالگری را برای اسراییل، به یک پروژه سودآور بدل می سازد. استراتژی ملی فلسطینی ها، باید نیروهای اسراییلی را به سمت خروج کامل از اراضی فلسطینی تحت اشغال در سال 1967 سوق دهد و قیمومت سازمان ملل بر این اراضی را با هدف حفاظت کامل از فلسطینی ها از طریق یک نیروی حافظ صلح، مستقر سازد. مدت زمان و مکانیزم های برای نیروهای حافظ صلح سازمان ملل می تواند از طریق توافق بین تشکیلات خودگردان فلسطین و شرکای سیاسی این گروه شامل جنبش جهاد اسلامی و حماس در یک سمت، و مجمع عمومی سازمان ملل در سمت دیگر تعیین شود. ماموریت اصلی نیروهای حافظ صلح بین المللی باید پیشگیری از نقض حقوق بین الملل در نحوه رفتار با فلسطینی هایی باشد که تحت اشغال زندگی می کنند. به علاوه، نیروهای سازمان ملل باید مانع از استثمار منابع طبیعی فلسطین، از جمله آبهای زیرزمینی، توسط مقامات اشغالگر شوند؛ همچنین باید از غصب زمین های فلسطینی و الحاق آن به خاک اسراییل، تحت سیاست های شهرک سازی اسراییل، پیشگیری کنند. آژانس امدادرسانی و تقویت فلسطین در سازمان ملل باید تا زمان بازگشت آوارگان به خانه های خود، به تامین نیازهای اساسی آنها، از جمله آب و غذا، مسکن و تحصیلات مقدماتی، ادامه دهد. شهرک نشین های ساکن منطقه باید در چارچوب و مکانیزم قیمومت سازمان ملل و نیروهای حافظ صلح، مقید به رعایت قوانین باشند و امتیازات فراقانونی خاصی به آنها تعلق نگیرد. فلسطینی ها باید مدیریت و اداره امور روزمره خود را در همکاری با نیروهای حافظ صلح سازمان ملل، در دست داشته باشند. این خودگردانی، البته با اختیارات کنونی فلسطینی ها تفاوت خواهد داشت، از این حیث که آنها را از ارایه سرویس های امنیتی به اسراییل - آنچه هم اکنون در چارچوب همکاری های به اصصلاح امنیتی اجرا می شود- معاف خواهد کرد. توافق های بین المللی که منجر به تاسیس تشکیلات خودگردان فلسطینی شده، باید با توجه به کیفیت محتوا و نحوه اجرای آنها، منقضی در نظر گرفته شوند. در نتیجه، سرویس های امنیتی نیز باید منحل شده، اعضای آن با دریافت تمام حقوق و مزایا بر اساس قوانین کارکنان دولت، بازنشسته شوند. در چارچوب این استراتژی فلسطینی، موارد ذیل باید مورد تایید قرار گیرند: •هرگونه توافقی، باید با حق بازگشت فلسطینی ها به سرزمین های خود و خود مختاری آنها در سراسر این سرزمین مطابق باشد. •باریکه غزه، جزو اراضی تحت اشغال است و باید به شکلی متناسب با نیازها و شرایط این شهر، جزو حوزه زیر پوشش نیروهای حافظ صلح بین المللی قرار گیرد. این پیشنهاد، نباید به مثابه اجازه یافتن نیروهای اشغالگر به اعزام مجدد به باریکه غزه، تعبیر شود. •نیروهای حافظ صلح سازمان ملل، گذرگاه های مرزی بین المللی را کنترل خواهند کرد تا شرایط برای کنترل فلسطینی ها بر صادرات، واردات و تراز تجاری، مهیا شود؛ شبیه آنچه در کوزوو انجام شد. این امر، به کاهش وابستگی اقتصادی فلسطینی ها - جمعیت تحت اشغال- به اقتصاد اسراییلی ها - نیروهای اشغالگر- منجر خواهد شد. •یگانه نماینده مشروع و قانونی مردم فلسطین، سازمان آزادیبخش فلسطین و شرکای سیاسی این سازمان است. بنابراین، ذکر این نکته ضروری است که این سازمان مسیول امور داخلی فلسطینی ها، منطبق با ساز و کارهای دموکراتیک، و با نمایندگی از جانب تمام فلسطینی هاست. •تمام روش های مبارزه، آنگونه که در کنوانسیونها و هنجارهای بین المللی قید شده، مشروع است؛ و مردم فلسطین حق دارند تا از خود دفاع کنند و استراتژی های مختلفی را در جریان مبارزه برای احقاق حقوق خود به کار گیرند. با توجه به واکنشی که از جانب بعضی طرفها به این استراتژی پیشنهادی ابراز می شود، انتظار می رود آن دسته از طرف های فلسطینی که از ساختار سیاسی فعلی منتفع شده و کماکان منتفع می شوند و مایلند این وضعیت ادامه یابد، از چنین طرحی حمایت نکنند. حتی انتظار می رود این گروهها در مقابل اجرای این استراتژی، به طرق مختلف ایستادگی کنند. اسراییل نیز با چنین طرحی مخالفت خواهد کرد؛ زیرا این طرح جامعه بین المللی را در موضع رویارویی با طرف اشغالگر قرار خواهد داد. حضور یک نیروی حافظ صلح بین المللی، یک امکان عملی و کاربردی است که به جای کاهش هزینه های طرف اشغالگر از طریق کمک های بین المللی و اشاعه توهم "عادی سازی شرایط"، برای طرف اشغالگر مزاحمت ایجاد می کند. همچنین، ایالات متحده با هر اقدامی که بدون جلب رضایت اسراییل به اشغالگری خاتمه دهد، مخالفت خواهد کرد. اما اسراییل، خود و جامعه بین المللی را با یک وضعیت پیچیده مواجه می بیند: تشکیلات خودگردان فلسطین منحل شده و پوشش حقوقی ای که سازمان آزادیبخش فلسطین به این تشکیلات اعطا کرده بود، برداشته شده است. فلسطینی ها قادر خواهند بود امور روزانه خود را مدیریت کنند، همان گونه که پیش از وجود تشکیلات خودگردان بر امور خود مدیریت می کردند. بنابراین، این طرح پیشنهادی نه تنها می خواهد فشار را بر روی دوش اسراییل بیاندازد، بلکه می خواهد این فرصت را در اختیار طرف های سیاسی مختلف فلسطینی قرار دهد که از مخمصه کنونی و ادامه خدمت به عنوان متولیان اداری اشغال فلسطین توسط اسراییل، فاصله بگیرند. مبارزه فلسطینی ها برای پایان دادن به اشغالگری اسراییل، رو به فزونی است و مادامی که آوارگان به خانه های خود باز نگشته اند و حق خودمختاری آنها به رسمیت شناخته نشده، این مبارزه ادامه خواهد یافت. ضروری است که جامعه بین المللی به سمت وظایف خود در خصوص حفاظت از اراضی اشغالی فلسطینی و پایان چرخه مذاکراتی که فقط اشغالگری را مستحکم کرده، سوق داده شود. تلاش برای جلب حمایت جهانی از مبارزه فلسطینی ها علیه اشغالگری و دعوت همگان به بایکوت و تحریم اسراییل باید ادامه یابد. توضیح الجزیره: آنچه می خوانید نظرات شخصی نویسنده است و الزاما بیان کننده دیدگاه های الجزیره نیست.