دموکراسیِ ترسیدن مثل سگ!

کد خبر: 660574

روز گذشته یک جمله جنجالی آشنا موج انتقادی گسترده‌ای را در شبکه‌های اجتماعی ایجاد کرد؛ او گفته بود نامزدهای انتخاباتی باید از مجری مناظرات مثل سگ بترسند.

دموکراسیِ ترسیدن مثل سگ!
 ترسیدن مثل سگ
سرویس سیاسی فردا؛ محسن مهدیان: روز گذشته یک جمله جنجالی آشنا موج انتقادی گسترده‌ای را در شبکه‌های اجتماعی ایجاد کرد؛ او گفته بود نامزدهای انتخاباتی باید از مجری مناظرات مثل سگ بترسند. اما این جمله را نباید صرفا بداخلاقی تحلیل کرد. ماجرا فراتر از بی ادبی یک مسئول ارشد دولتی است. وضعیت آزادی در دولت سازندگی را خیلی‌ها به خاطر دارند. نتیجه آن روز‌ها که اختناق و فضای امنیتی سیاسی حاکم بود، انتخابات و سرکار آمدن دولتی شد که مهمترین شعارش "آزادی بیان" بود. سالهای ابتدایی دهه ۷۰ هر منتقدی با کمترین بهانه‌ای دستگیر و حذف می‌شد. از عزت الله سحابی و فرشاد مومنی تا عباس عبدی و مهدی نصیری و خیلی‌های دیگر. آن روز‌ها رئیس دولت وقت به دموکراسی هدایت شده قائل بود. اما این نوع دموکراسی چه شاخص هایی داشت؟ دولت فعلی وارث به حق از نسل همان دولت است. حتی ژنرال هایش نیز تغییر نکرده است. شاخص‌های دموکراسی هدایت شده در ابتدای دهه ۷۰ و تکرار آن در در ابتدای دهه ۹۰ را باید در حرف‌ها و عملکرد این چند روز دولت و دولتی‌ها دید. ۱. سانسور تا حد امکان و هرجا عملی باشد باید تیغ سانسور را تیز کرد. نمونه اش تلاش برای حذف مناظره زنده انتخاباتی است. وزیر کشور صریح اعلام کرد که شاید لازم باشد برخی حرف‌ها در مناظرات حذف شود؛ لذا مناظره باید ضبط شده باشد. ۲. کنترل و ظاهرسازی دموکراسی آزادی و دموکراسی در چنین مدلی تنها در ظواهر است. عمق و باطن، آزادی مدیریت شده و کنترلی است. نمونه آشکار این داستان را باید در حرف‌های آشنا مشاهده کرد وقتی تاکید دارد که مناظره باید با سوالاتی از قبل طراحی شده باشد و نامزد‌ها باید بدانند این سوال‌ها چیست. ۳. حاکمیت رعب و وحشت و، اما در نهایت آزادی در چنین سیستمی باید همراه با ترس و وحشت باشد تا اگر امکان کنترل قبلی نبود و شرایط سانسور هم ایجاد نشد، یک خودکنترلی قوی به جهت ترس و وحشت ایجاد شود که کسی جرئت نکند خلاف نظر اهل قدرت عمل کند. نمونه آشکار این اصل هم در سخنان جنجالی آشنا است؛ وقتی می‌گوید، نامزدهای انتخاباتی باید "مثل سگ" از مجری مناظرات بترسند. از مجری بترسند یعنی از قدرت پشت سر مجری بترسند. یعنی از عواقب حرف شان بترسند. ۴. و در نهایت هم، بهم زدن بازی است در انتها نیز اگر نه "کنترل" جواب داد و نه "سانسور" و نه "ترس و حشت و اعمال زور"، بازی را بهم می‌زنند. نمونه شفاف این بند آخر را باید در درخواست اخیر رئیس جمهور ببینید که قواعد اجماعی را نپذیرفت و اعلام کرد که در برنامه تلوزیونی روز جمعه شرکت نمی‌کند.
۰

دیدگاه تان را بنویسید

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها

    نیازمندیها

    تازه های سایت

    سایر رسانه ها