اصلاح‌طلبان و رئیسی؛ تقابل یا تعامل؟

گروه سیاست سایت فردا: از مدت‌ها پیش معلوم بود که اصلاح‌طلبان به دلیل عملکرد ضعیف دولت روحانی که دولتی کاملا مورد حمایت آنها بود، سرمایه اجتماعی خود را از دست داده‌اند؛ خاصه بعد از روی کار آمدن دولت دولت روحانی و گسترش نابسمانی‌های اقتصادی در کشور و شکست برجام با خروج یک‌جانبه آمریکا از این توافق‌نامه و در نهایت دو اعتراض گسترده دی ماه 96 و آبان 98. در چنین وضعیتی اصلاح‌طلبان فارغ از آنچه در جامعه رخ می‌دهد، صرفا با تکیه بر اهدافی سیاسی تمام همت خود را بر انتخابات مجلس یازدهم در اسفند 98 گماردند که البته با شکستی بزرگ روبه‌رو شدند. آنها همین مسیر را برای انتخابات ریاست‌جمهوری 1400 در پیش گرفتند که علی‌رغم حمایت بخش‌های زیادی از آنها از عبدالناصر همتی اما بار دیگر شکست خوردند تا خودشان نیز متوجه شوند که دیگر از پایگاه اجتماعی پیشین خبری نیست. حالا اما بعد از پیروزی رئیسی با ارزیابی رویکرد اصلاح‌طلبان می‌توان دریافت که آنها در مواجهه با رئیسی به دو بخش تقسیم می‌شوند که در مجال پیش رو به بررسی آنها می‌پردازیم.

موضع رادیکال‌ها

پس از پیروزی رئیسی همان‌طور که انتظار می‌رفت طیف رادیکال اصلاحات متشکل از مشارکتی‌های سابق و نیروهای سابق سازمان مجاهدین انقلاب اصل انتخابات را زیر سوال بردند و ادعا کردند که به دلیل حذف نامزدهای اصلاح‌طلبان، انتخابات دچار یک مهندسی عظیم شده است. آنها به تندی علیه شورای نگهبان تاختند و رئیسی را محصول اراده این نهاد دانستند. حتی به دلیل اکثریت آنها در نهاد اجماع‌ساز اصلاح‌طلبان مشاهده شد که این تشکیلات انتخاباتی هم در بیانیه‌ای همین دست از ادعاها را مطرح کرد تا نشان دهد قصد تعامل با رئیس‌جمهور منتخب را ندارد. حتما در ادامه مسیر می‌توان در نظر داشت که طیف رادیکال اصلاحات همراه و هم‌ساز با رئیسی نشوند و حتی به گفته برخی کارشناسان سعی کنند با سنگ‌اندازی مقابل پای دولت برای تطهیر خود از عملکرد ناکارآمد هشت‌ساله دولت تحت حمایتشان، دولت را در معرض تندترین انتقادها قرار دهند.

موضع میانه‌روها

در این بین طیف‌هایی از اصلاح‌طلبان هم بی‌تمایل نیستند که در عین حال فاصله خود با دولت رئیسی را حفظ کنند اما اولا خود را در تقابل به دولت سیزدهم قرار ندهند و اگر پیش آمد به دولت هم کمک کنند. به نظر می‌رسد حزب کارگزاران سازندگی را بتوان در این چهارچوب گنجاند. البته در کنار این طیف برخی احزاب و افراد هم هستند که به طور کامل می‌خواهند با دولت آینده تعامل داشته باشند تا شاید این تعامل به همکاری آنها نیز بینجامد؛ به بیان دیگر فارغ از تصمیم رئیسی آنها چنین تصوری از آینده دارند؛ اصلاح‌طلبانی که حتی پیش از انتخابات هم بعضا از رئیسی حمایت می‌کردند و دیدیم که حتی ستاد اصلاح‌طلبانِ حامی رئیسی را ایجاد کردند.

دیدار برخی فعالان رسانه‌ای اصلاح‌طلب با رئیسی

در کنار وجود این دو دیدگاه برخی اتفاقات هم باعث شد تا به نظر برسد که اصلاح‌طلبان چندان هم بی میل به تعامل با دولت رئیسی نیستند. مثلا چند روز قبل از انتخابات بود که خبر دیدار برخی فعالان رسانه‌ای شناخته‌شده اصلاح‌طلب با رئیسی منتشر شد.افرادی چون محمد وکیلی مدیر مسئول روزنامه ابتکار، مظفری مدیر مسئول روزنامه آفتاب یزد عبداللهی  مدیر مسئول روزنامه آرمان ملی، بختیاری، مدیر مسئول روزنامه دنیای اقتصاد، رحمانیان، مدیر مسئول روزنامه شرق، طباطبایی مدیرمسئول رسانه راوی، حیدری، مدیر عامل ایلنا، متقیان مدیرعامل خبرگزاری ایسنا، سعدی مدیر مسئول روزنامه جهان صنعت و مازندرانی مدیرمسئول اسبق روزنامه فرهیختگان که همه این فعالان رسانه‌ای از رئیسی استقبال کردند.

تماس دفتر رئیسی با برخی شخصیت‌های اصلاح‌طلب

از این سوی ماجرا هم بعد از انتخابات از طرف دفتر سید ابراهیم با فعالان سیاسی مطرح کشور تماس گرفته شد تا از آنها خواسته شود در طول مسیر دولت، نظرهایشان را به دولت بدهند تا دولت استفاده کند که در میان این شخصیت‌ها چهره‌های اصلاح‌طلب و بعضا نیروهایی که به سختی با اصولگرایان زاویه دارند هم به چشم می‌خورد؛ افرادی چون چون احمد زیدآبادی، احسان مازندرانی، غلامحسین کرباسچی، عباس عبدی، جواد امام و... که همه اینها هم از این اقدام رئیسی استقبال کرده‌اند و گفته‌اند آماده کمک به دولت هستیم.

با این اوصاف به نظر می‌رسد که درباره نوع مواجهه با دولت رئیسی میان اصلاح‌طلبان اختلاف نظر وجود دارد و نیروهای رادیکال می‌کوشند که رابطه تقابلی با دولت سیزدهم داشته باشند اما میانه‌روها چنین نظری ندارند.