وداع با جشنواره

سی و دومین جشنواره فیلم فجر شب گذشته با همه فراز‌و‌نشیب‌ها و اتفاقات و لحظات تلخ و شیرینش تمام شد و آنچه از خود در اذهان سینمادوستان و سینماگران باقی‌می‌گذارد، فقط انبوهی است از خاطرات ریز و درشت. راستش خیلی ها به برگزاری جشنواره ای درخشان و پرمحصول امید داشتند و گمان می کردند حالا و پس از مدتی کم فروغی، نوبت تلالوی سینمای ایران و بزرگی بزرگان و جولان دادن جوانان فیلمساز ما فرا رسیده، اما این امید تقریبا از همان روز نخست جشنواره و رونمایی از برخی آثار چهره های شناخته شده رنگ باخت و به یأس بدل شد. هرچند نباید ناشکری کنیم و نگاهی یکسره بدبینانه به ماجرا داشته باشیم و باید با دیده خطاپوش و انصاف به کلیت قضیه بنگریم و فیلم های موجود و احوالات کارگردان های نسل های مختلف حاضر در میدانگاه جشنواره امسال را با وضع کلی و فعلی سینمای ایران بسنجیم و مقایسه کنیم. اگر از این زاویه ببینیم، می توان این جشنواره را تنها نقطه ای برای آغاز و شروعی دوباره و ثمربخش دانست حتی با این وضع هم برخی فیلم ها نشان دادند که شرایط آنقدرها هم ناگوار و ناامید کننده نیست و اتفاقا از جنبه ای و نسبت به یکی دو دوره گذشته فضای کلی جشنواره فیلم فجر و کیفیت فیلم ها و شیوه و نحوه برگزاری این رویداد مهم و معتبر سینمایی رشد و پیشرفت هایی هم داشته است البته آنچه را که نمی شود انکار کرد، دسته گل های پژمرده ای است که برخی از بهترین و پرهوادارترین فیلمسازان سرزمین مان در این دوره به آب داده اند و همین مساله در نهایت به کلیت جشنواره تعمیم داده شد و خیلی ها را به صرافت طرد حتی خوبی ها و امتیازات مثبت آن انداخت. در حالی که خوب نبودن حال چند سینماگر و فیلمساز چهره یا نابلدی چند کارگردان جوان نباید باعث شود آن بارقه های امید موجود را نادیده بگیریم و چشم انتظار روزهای خوش سینمای ایران نمانیم. با این همه و باوجود پاره ای از کاستی ها، دلمان برای همین جشنواره هم تنگ می شود و برای رسیدن سی وسومین دوره آن از همین حالا لحظه شماری می کنیم و مثل همیشه امید داریم که هر جشنواره کیفیت و ساختاری به مراتب بهتر از دوره های پیشین داشته باشد. منبع: جام جم آنلاین