با آقازاده های فوتبال ایران آشنا شوید!

گل: آقازاده بودن در فوتبال دو رو دارد. ممکن است بازیکن خیلی زودتر از آن چیزی که باید به تیم هایی برسد که شاید توانایی حضور در آنها را نداشته باشد، در همان حال فشاری که بر این بازیکنان وارد می شود همیشه بیشتر از بازیکنان دیگر است اما در هر صورت هیچ بازیکنی بدون اتکا بر توانایی های فردی خود به جایی نرسیده. جملات هوتن قلعه نویی در گفت و گو با مجله همشهری جوان می شود شرایط آقازاده های فوتبالی را تشریح کرد. «خیلی راحت به تمرین استقلال می روم و با آنها تمرین می کنم. به خاطر این است که پسر قلعه نویی ام ... مثل روز برایم روشن است که اگر کمی زودتر از موعد به بزرگسالان بروم یا به تیم ملی دعوت شوم همه می گذارند به حساب پسر امیر قلعه نویی بودنم.» آقازاده بودن در فوتبال دو رو دارد. ممکن است بازیکن خیلی زودتر از آن چیزی که باید به تیم هایی برسد که شاید توانایی حضور در آنها را نداشته باشد، در همان حال فشاری که بر این بازیکنان وارد می شود همیشه بیشتر از بازیکنان دیگر است اما در هر صورت هیچ بازیکنی بدون اتکا بر توانایی های فردی خود به جایی نرسیده است. آتیلا حجازی آتیلا حجازی پسر ناصر حجازی در بیست و یک سالگی و در سال 1376به بزرگسالان استقلال آمد. هواداران استقلال اگر او را با پدرش به یاد نیاورند تنها به خاطر پنالتی هایی که گل کرده است به یاد دارند. آتیلا دو سال در استقلال حضور داشت و بعد از جدایی ناصر حجازی از استقلال به ذوب آهن رفت. یک سال بعد از پیوستن او به ذوب آهن این بار پدر بود که به دنبال او به ذوب آهن آمد. یک سال دیگر زیر نظر پدرش بازی کرد و این بار همراه او به استقلال رشت رفت. با اخراج ناصر جازی از استقلال رشت، دوران حرفه ای بازی او هم پایان یافت. شاید اگر حجازی فوتبالش را در جایی غیر از تیم های پدر ادامه می داد حالا و در سن 36 سالگی هنوز بازیکن فوتبال بود و مجبور نبود در بیست و شش سالگی فوتبال را کنار بگذارد. محمد پروین محمد پروین در تمام رده های سنی تیم های پایه پرسپولیس بازی کرد و جزو بهترین بازیکنان این تیم ها بود. به تیم های ملی پایه دعوت می شد و همه امیدوار بودند که علی پروین دوم را ببینند. با وجود بازی های خوب شاید تنها پسر پروین بودن می توانست سبب شود که او در هفده سالگی در تیم بزرگسالان پرسپولیس باشد. پروین اولین بار در بازی دوستانه پرسپولیس برابر بایرن مونیخ برای تیم بزرگسالان پرسپولیس بازی کرد و در طول دو سالی که در پرسپولیس بود 14 بار به میدان رفت، دو سالی که چندان موفقیت آمیز نبود. فصل بعدی را در استیل آذین که پدرش مدیر فنی آن بود بازی کرد و با 15 گل بهترین گلزن فصل اول این تیم شد. سایپا تیم بعدی او بود و بعد از حضوری کوتاه در اسلواکی دوباره به پرسپولیس آمد و باز هم موفق نبود. پیکان در لیگ یک مقصد بعدی او بود و امسال مانند چند جا مانده دیگر در فصل نقل و انتقالات به گهر دورود پیوست. پروین دیگر کسی را به یاد پدرش نمی اندازد. اردلان آشتیانی اردلان آشتیانی پسر ابراهیم آشتیانی و هم پست این دفاع قدیمی پرسپولیس بود. اردلان در بیست و یک سالگی به پرسپولیس آمد. او پس از دو سال حضور در پرسپولیس در هما بازی کرد. آشتیانی پسر در داماش لرستان هم بازی کرد که حالا همان گهر دورود است. این بازیکن 30 ساله هم اکنون عضو تیم کاوه تهران است. بهتاش میثاقیان و سینا دست نشان آلومینیوم فصل گذشته صعود مقتدرانه ای به لیگ برتر داشت و از چند هفته قبل از به پایان رسیدن بازی ها مشخص بود که صعودکننده مستقیم به لیگ برتر خواهد بود. در همین چند هفته پایانی بود که میثاقیان پسرش بهتاش را در دفاع چپ گاهی در دقایق پایانی بازی ها بازی می داد. بازی دادن بهتاش برای میثاقیان چندان بی ضرر نبود و اعتراضات تماشاگران هرمزگانی را همراه داشت. بهتاش میثاقیان قبل از آلومینیوم در پیام مشهد بود و آنجا هم چندان بازی نکرد. سینا دست نشان آقازاده فوتبالی دیگر و فرزند قهرمان قائمشهری ها و نساجی چی هاست. نادر دست نشان پسرش را در بیشتر بازتی های فصل گذشته شهرداری اراک بازی داد. بازیکن متوسطی که بعد از چند بازی مشخص شد که دوپینگی است و یک سال از حضور در بازی ها محروم شد. امیر عابدزاده امیر عابدزاده دروازه بانی که حالا در پرسپولیس است از سنین پایین زیر نظر پدرش احمدرضا عابدزاده آموزش می دید. عابدزاده، امیر را به مدارس فوتبال در خارج از کشور فرستاد تا آموزش های بیشتری ببیند. حضور او در آکادمی تاتنهام به او کمک کرد. امیر عابدزاده پیش از آنکه به پرسپولیس بیاید در لس آنجلس بلوز آمریکا بازی می کرد که در لیگ دوم آمریکا بود اما اگر امیر نام خانوادگی عابدزاده را نداشت، حالا در پرسپولیس بود؟ اما موروثی بودن فوتبال در خانواده ها مختص ایران نیست. پائولو مالدینی فرزند چزاره مانند پدر هم در تیم ملی ایتالیا بازی کرد و هم در میلان اما شاید او تنها بازیکنی است که پا را فراتر از پدر گذاشته است. افتخارات و عملکرد او با پدرش قابل مقایسه نیستند. دانکن فرگوسن فرزند سرمربی پرافتخار منچستریونایتد چندان موفق نبود و یوردی کرایف پسر یوهان کرایف اگرچه درخشش های کوتاه مدتی هم داشت اما بخشی از توانایی های کرایف بزرگ را هم در زمین نشان نمی داد و هیچ وقت هم به تیم ملی هلند نرسید.