آندرانیک تیموریان: بوسه بر قرآن لذت خاصی داشت

جوان: عاشق فوتبال است و سال‌هاست که با پیراهن تیم‌ملی ایران به کشورش خدمت می‌کند. آندرانیک تیموریان فوتبالیست بااخلاقی است که در سال‌های اخیر پله‌های ترقی را طی کرده تا جایی که پس از خداحافظی جواد نکونام بازوبند کاپیتانی تیم‌ملی را به بازو بست و بعد از مارکار آقاجانیان که برای یک بازی دوستانه مقابل ترکمنستان بازوبند کاپیتانی تیم ملی را به بازو بست، دومین کاپیتان مسیحی ایران لقب گرفت. آندو از جمله بازیکنانی است که کارلوس کرش اعتماد زیادی به او دارد. به مناسبت آغاز سال نو میلادی به سراغ او رفتیم. سال 2015 برایتان چطور گذشت؟ سال خوبی بود و تنها خاطره تلخی که داشتم حذف تیم‌ملی فوتبال از مسابقات جام ملت‌های آسیا بود. متأسفانه ما نتوانستیم پاسخ محبت‌های هواداران را بدهیم، به ویژه هوادارانی که در استرالیا دست از حمایت از ما نکشیدند. تیم ایران استحقاق رسیدن به فینال جام را داشت اما اشتباه داور استرالیایی در مقابل عراق ما را از رسیدن به این هدف محروم کرد. کار به پنالتی کشید و ما هم دقایق زیادی را 10 نفره بازی کرده بودیم. در حقیقت یک عذرخواهی به هواداران بدهکارم. در حال حاضر شما تنها ملی‌پوش مسیحی فعال ایرانی هستید. از این بابت چه احساسی دارید؟ قبل از من هم تیم‌ملی بازیکنان ارمنی زیادی در اختیار داشت. از اینکه به عنوان یک اقلیت مذهبی عضو تیم‌ملی ایران هستم خوشحالم. اما باید به این حقیقت اشاره کنم که هیچ تفاوتی بین مسلمانان و مسیحی‌ها و سایر ادیان در ایران نیست. مهم این است که همه ما ایرانی هستیم و متعلق به یک کشوریم. من هم مثل سایر مردم تلاش می‌کنم به کشورم خدمت کنم. وقتی فوتبال را انتخاب کردید فکر می‌کردید روزی به مهره کلیدی تیم ‌بدل شوید؟ از اولین روزی که فوتبال را انتخاب کردم هدفم این بود که بازیکن بزرگی باشم. نمی‌خواستم بازیکنی باشم که زود باید از فوتبال برود. بزرگ فکر می‌کردم و همین تفکر باعث شد که پیشرفت کنم. البته باید از زحمات برادرم سرژیک هم تشکر کنم. سرژیک با توجه به تجربیاتی که دارد همیشه در تصمیماتم کمکم می‌کند و نقش زیادی در بالا رفتن کیفیت بازی‌ام داشت. همچنین مربیان زیادی نیز در موفقیت من نقش داشتند. همه این مسائل دست به دست هم داد تا به اینجا برسم. همیشه تلاش کرده‌ام که برای بهترین شدن بجنگم. شما هم مثل بسیاری از ورزشکاران ارامنه فعالیتتان را از باشگاه آرارات شروع کردید. فکر می‌کنیداین باشگاه چه نقشی در رشد ورزش ارامنه و ورزش ایران دارد؟ استعدادهای نابی از این باشگاه به ورزش ایران معرفی شدند بازیکنانی از جمله ادموند بزیک، مارکار آقاجانیان و برادرم سرژیک. من هم از جمله کسانی هستم که مدیون باشگاه آراراتم. متأسفانه این باشگاه چند سالی است به دلیل مشکلات مالی و مدیریتی فعالیت شان در فوتبال کمرنگ شده است. امیدوارم تیم آرارات که سال‌ها در مقابل تیم‌های بزرگ فوتبال ایران بازی‌های خوبی ارائه می‌کرد به لیگ برتر برگردد. از صمیم قلب آرزو می‌کنم که تیم فوتبال آرارات به روزهای اوج خود بازگردد. چرا باشگاه ریشه‌داری چون آرارات دیگر مثل گذشته در رشته‌ها و لیگ‌های مختلف تیم‌داری نمی‌کند؟ در حال حاضر هم باشگاه آرارات در دسته‌های پایین‌تر فعالیت می‌کند و امیدوارم مشکلات مالی این باشگاه هرچه زودتر حل شود. ارامنه ایران بیشتر در چه رشته‌هایی فعالیت دارند؟ مثل همه ایرانی‌ها ارامنه هم به فوتبال علاقه ویژه‌ای دارند. البته در بسکتبال هم فعالیت می‌کنند و بازیکنی مثل اوشین ساهاکیان برای همه شناخته شده است. شصتمین کاپیتان تیم‌ملی هستید. بستن بازوبند کاپیتانی چه حسی دارد؟ خیلی احساس لذت‌بخشی است. سال‌ها منتظر آن بودم. وقتی تعداد بازی‌های ملی افزایش پیدا کند شانس بستن بازوبند کاپیتانی هم بالا می‌رود. قبل از من جواد نکونام این وظیفه را برعهده داشت و جا دارد از او به خاطر زحماتی که برای تیم‌ملی کشیده تشکر کنم. در حال حاضر من کاپیتان هستم و قطعاً یک روز هم من از تیم‌ملی می‌روم و بازیکنی دیگر کاپیتان می‌شود. مهم نیست چه کسی کاپیتان است مهم این است که تا آخرین روز در خدمت تیم‌ملی باشیم و خواسته مربیان را در زمین پیاده کنیم. چطور توانستید نظر مساعد کارلوس کرش را جلب کنید و همیشه یکی از بازیکنان اصلی او در ترکیب باشید؟ قبل از آمدن کرش به ایران هم بازیکن فیکس تیم‌ملی بودم. در زمان مربیگری علی دایی، امیر قلعه‌نویی، افشین قطبی و برانکو ایوانکوویچ برای تیم‌ملی بازی می‌کردم. از سال 2005 به عضویت تیم‌ملی درآمدم و یک سال بعد در جام جهانی 2006 به میدان رفتم. با تجربه‌ای که داشتم از زمانی که کرش سرمربی تیم‌ملی شد تلاش کردم خواسته‌هایش را به نحو احسن اجرا کنم. کرش مربی بزرگی است که دانش روز فوتبال دنیا را دارد. تا وقتی که بتوانم برای تیم‌ملی کشورم مفید باشم تلاش می‌کنم و تا زمانی که حقم باشد برای تیم‌ملی بازی می‌کنم. سال‌ها در فوتبال جزیره بازی کردید. دیدگاه آنها نسبت به فعالیت اقلیت‌های مذهبی در جامعه ایران و به ویژه ورزش کشورمان چگونه بوده است؟ برایشان خیلی جالب بود که یک بازیکن مسیحی در فوتبال ایران فعالیت می‌کند. به آنها می‌گفتم که از این بابت هیچ مشکلی نیست و همه ایرانی‌ها فرصت فعالیت ورزشی، فوتبال بازی کردن و پیشرفت در این عرصه را به یک اندازه دارند. بارها به آنها گوشزد کردم که هیچ عامل بازدارنده‌ای در فوتبال ایران برای اقلیت‌های مذهبی وجود ندارد. سؤالات زیادی در این باره از من می‌شد و من هم به آنها می‌گفتم که در ایران همه نگاهی برابر به یکدیگر دارند. چگونه سعی کرده‌اید نگاه اشتباهی را که برخی خارجی‌ها نسبت به عدم رعایت حقوق اقلیت‌ها در ایران دارند برای آنها تبیین و واقعیت را بیان کنید؟ متأسفانه آنها چون با کشورمان آشنایی ندارند ذهنیت عجیبی نسبت به ما دارند. تلاش می‌کردم آنها را متقاعد کنم که همه ما ایرانی هستیم و اصلاً مشکلی برای اقلیت‌های مذهبی وجود ندارد. در این سال‌ها که در ورزش فعال بودید هیچ وقت شاهد تبعیضی بین ورزشکاران اقلیت و سایرین بوده‌اید؟ هرگز، هیچ تبعیضی نبوده و نخواهد بود. این ذهنیت غلطی است که برخی‌ها در خارج از کشور به آن اشاره می‌کنند. شما به عنوان یک مسیحی، در مراسم بدرقه تیم‌ملی از زیر قرآن رد شده و آن را بوسیده بودید، درباره این حرکت صحبت می‌کنید. بوسه بر قرآن مجید لذت خاصی داشت و آن لحظه همیشه در ذهنم می‌ماند. قرآن کتاب مقدسی است که توجه به آن همواره برای من جذاب و شیرین بوده است، ضمن اینکه من برای همه ادیان احترام خاصی قائل هستم.