مرز غلفت ما

بهار ۸۴ بود وقتی که در حیاط مدرسه نشسته بودم و کتاب "اینک شوکران۱" را می خواندم.اینک شوکران۱(چاپ انتشارات روایت فتح)، خاطرات همسر شهید منوچهر مدق است که در سال ۷۹ بر اثر جراحات شیمیایی به شهادت رسید.خوب یادم می آید، در حیاط خالی مدرسه، چقدر گریستم بعد از خواندن آن کتاب. امروز به همراه جمعی، به منزل شهید مدق رفتیم برای دیدن فرشته، هدی و علی مدق. فرشته مدق، همسر شهید برایمان صحبت می کرد، از همسرش، از بیماری اش که ۱۰ سال طول کشید، از روز هایی که به قول خودش تنها تفریح خودش و بچه هایش رفتن به بیمارستان بود. همه ی سختی هایی که کشیده بود در چهره و صدایش نمایان بود.و این باعث می شد که وقتی حرف می زد(روضه نمی خواند، حرف می زد) اشک به چشمان همه ی ما بدود.چشم هایمان را به سقف دوختیم تا اشک ها نریزد.بغض را فرو خوردیم تا شاید وقتی دیگر، مجالی برای گریستن پیدا شود... فرشته مدق، دو سال است که فهمیده خودش هم شیمیایی شده.سرفه های پی در پی و درد گلویش ـ به خاطر تاول هایی که در حلقش به وجود آمده ـ باعث می شد تا حرف را قطع کند.نفسش تنگ و رنگش سفید می شد.نفسی تازه می کرد و دوباره حرف می زد. دلش پر بود.هیچ کس این روز ها نمی داند شهید یعنی چه.درد ها ی خانواده ی شهدا را هیچ کس نمی فهمد.می گفت بیشترین بی احترامی را در بنیاد شهید و ایثارگران به ما کرده اند...قبل از گفتن هر حرفی می گفت:من این حرفا رو فقط تو این جمع می زنم، بیرون از اینجا، به بقیه نمی تونم بگم، نمی فهمن... "همه ی دندونای منوچهر ریخته بود.رفته بودیم منزل اقوام من که تازه از آمریکا اومده بودن.دیدم موقع حرف زدن دستاشو می گیره جلوی دهنش.پرسیدم منوچهر چیزی شده؟گفت:نمی خواستم آبروی تو پیش فامیلات بره..." و دردناک تر: "هدی به دوستای دانشگاهش گفته بود پدرم فوت کرده، چون اگر می فهمیدند شهید شده می گفتن تو با سهمیه دانشگاه قبول شدی..." بیرون که آمدیم، فقط به یک چیز فکر می کردم:مرز غفلتم کجاست؟ می گویند چشم ها نماینده ی روح آدمی اند.و تو، چه روح بزرگی را پشت این چشم ها نهفته داری!بهشت را در گوشه ی چشمانت می بینم فرشته!بهشت، چگونه پذیرای روح بزرگ تو باشد؟خیلی کوچک است برای خانه ی روحت بودن...بگذار از خجالت، همان جا گوشه ی چشمانت پنهان بماند... لینک مطلب