سهم نبودن

یک اتفاق برای یک چهره معروف بدون ارتباط با حوزه تخصصی او همواره برای رسانه‌ها خبر بوده است. این بار هم خبر آمده علیرضا قربانی خواننده آواز ایرانی در سوگ فقدان همسرش نشسته است. این خبری است که اولین بار از سوی خود او با انتشار پستی در صفحه اینستاگرامش منتشر شده و آنطور که او نوشته این اتفاق پس از تحمل یک دوره بیماری سخت صورت گرفته است. علیرضا قربانی را شاید بتوانیم چهره موسیقی کلاسیک ایرانی پس از انقلاب بخوانیم، کسی که در دوره‌ای که همه خوانندگان آواز ایرانی برای شباهت به آواز محمدرضا شجریان رقابت می‌کردند تلاش کرد تا صدای خود باشد، امضای خود را داشته باشد و حداقل میزان استقبال عمومی از آثار او نشان می‌دهد توانسته به این مهم دست یابد. تفاوت‌های آشکار دیگری هم از شیوه کاری او برای مخاطبان موسیقی به چشم می‌آید. اینکه به وادی ابتذال موسیقی همچون دیگر هم‌نسلانش نغلتید و با وجود فاخر بودن آثارش موسیقی‌های او به شکل قابل توجهی فراگیر شد. سال‌های سال بود که موسیقی کلاسیک ایرانی را نمی‌شد در خودروی رهگذران شنید اما صدای پرسوز علیرضا قربانی همراه با آهنگسازی‌های متناسب با شیوه او دلیلی شد تا دوباره مخاطب موسیقی با یک صدای تازه و گوش‌نواز همراه شود. در روزگاری که اغلب خواننده‌های آوازی خود را تا سطح ابتذال موسیقی‌های لس‌انجلسی برای بهره بردن از بازار پرسود آن پایین آورده‌اند علیرضا قربانی توانست ذائقه مخاطب را به سطح قابل توجهی بالا بکشد تا لذت این موسیقی را به آنها بچشاند.