بی‌اعتباری تبلیغ «اکثریت بودن اصلاح طلبان» /اصولگرایان با هر نگاهی اکثریت هستند

سرویس سیاسی«فردا»: در روزهای منتهی به آغاز به کار رسمی چهارمین دوره شورای شهر تهران مجموعه های سیاسی و رسانه های نزدیک به آنها تحلیل های متفاوتی را بیان و منتشر می کنند که به نظر می رسد بخشی از این تحلیل ها گمانه زنی و البته بخشی از آنها نیز نوعی جنگ روانی برای القای یک پیام یا فرضیه خاص به مخاطبان است.

یکی از موضوعات مهمی که محل بحث شده، ترکیب شورای چهارم و سلیقه های سیاسی اعضای آن است که پیرو این تحلیل های گاها غیر واقعی نتایج نادرستی نیز در خصوص جهت گیری ها و نوع انتخاب و نظر هر یک از اعضا نیز بوجود آمده است. در این زمینه برخی از رسانه ها که به صورت بازوی عملیاتی برخی نیروها و گروه های سیاسی وارد پروسه تعیین شهردار تهران شده اند، در راستای شکل بخشیدن به نوعی عملیات روانی حتی جای اکثریت و اقلیت شورا را تغییر داده اند. این رسانه ها در گزارش هایشان در صدد القای این مهم بوده اند که گویا «اصلاح طلبان با در دست داشتن اکثریت شورای شهر و با برخورداری از نوعی اجماع درونی طی روز های آینده محسن هاشمی را به عنوان شهردار تهران بر می گزینند.» این گزاره البته دو مبنای غلط را در درون خود دارد که باعث بی اعتباری و رسوایی آن می شود.

نخستین مبنای غلط، به تلقی «اکثریت بودن اصلاح طلبان» باز می گردد. نیاز به توضیح چندانی نیست که حضور افراد در لیست های انتخاباتی خود بیان گر نوع گرایش سیاسی آنهاست. به طور مشخص از 31 نفر عضو شورای شهر چهارم بر اساس لیست های انتخاباتی 16 نفر فقط در لیست اصول گرایان بوده اند؛ مهدی چمران، علیرضا دبیر، حبیب کاشانی، مرتضی طلایی، پرویز سروری، رضا تقی پور، عباس شیبانی، رحمت الله حافظی، مجتبی شاکری، اقبال شاکری، ابوالفضل قناعتی، عبدالمقیم ناصحی، محسن پیرهادی، معصومه آباد، عباس جدیدی و حسین رضا زاده 16 عضوی هستند که فقط در لیست های اصول گرا شامل لیست های خدمتگزاران آبادانی و پیشرفت، پیشرفت و عدالت و جبهه پایداری، حضور داشته اند. در عین حال تنها 12 نفر از اعضای شورای جدید نامشان فقط در لیست اصلاح طلبان بوده است؛ احمد مسجد جامعی، الهه راستگو، فاطمه دانشور،غلامرضا انصاری، محمد مهدی تندگویان، محمد سالاری، اسماعیل دوستی، احمد حکیمی پور، عبدالحسین مختاباد، محمد حقانی، محسن سرخو و مسعود سلطانی فر 12 عضوی هستند که فقط در لیست اصلاح طلبان بوده اند.

در این میان احمد دنیا مالی در لیست اصلاح طلبان و لیست اصول گرایان به صورت مشترک حضور داشته و هادی ساعی هم به صورت مستقل در صحنه حاضر شد ه بود .

بنابراین در حداقلی ترین حالت ممکن، اصول گرایان با 16 رای اکثریت شورا را در اختیار خود دارند و افسانه سرایی ها در زمینه در اکثریت بودن اصلاح طلبان آن هم در حالی که تنها 12 رای را با خود همراه دارند تنها در راستای سناریوپردازی های رسانه ای قابل تحلیل است. باید توجه داشت از یک سو رای احمد دنیامالی نیز می تواند با اصول گرایان همراه شود و از سوی دیگر باید به جهت گیری احتمالی هادی ساعی اشاره کرد. هادی ساعی تصمیم گیری ورزشکاران شورا را در قالب ائتلاف ورزشکاران و به صورت همسو ارزیابی کرده که با توجه به سمت گیری روشن دبیر، رضازاده و جدیدی می توان انتظار داشت جهت گیری ساعی نیز مشابه موئتلفین خود باشد.

بنابر این آنچه مشخص است اینکه اصول گرایان با 16 رای قطعی که می توان تا 19 رای آن را افزایش داد در شورای شهر تهران اکثریت دارند و برخی هیاهوهای رسانه ای بیش از آنکه مبنای حقیقی داشته باشند، در راستای جنگ روانی و القای فرضیه ای خاص به افکار عمومی طراحی شده اند.

مبنای غلط دوم در سناریوپردازی های رسانه های خاص، «اجماع اصلاح طلبان بر شهردار شدن محسن هاشمی» است. این در حالیست که در میان 12 اصلاح طلب شورا حداقل سه گرایش برجسته در این زمینه وجود دارد. حدود 7 نفر نزدیک به نیروهای کارگزاران نگاهشان متوجه هاشمی است و اما برخی چهره های اصلاح طلب شورا هاشمی را گزینه کارگزاران می دانند که دلیلی برای پرداختن هزینه برای او توسط اصلاح طلبان وجود ندارد. این گروه محسن مهر علیزاده را به عنوان نامزد اصلی خود می دانند. در عین حال باید نگاه برخی از اصلاح طلبان را نیز متمایز ساخت که گرایش مستقل تری دارند. افرادی چون مختاباد، دانشور و یا تندگویان برخلاف سایرین بیش از آنکه نگاه سیاسی به شهردار آینده پایتخت داشته باشند بر اساس عملکرد و ارزیابی شخصیشان تصمیم می گیرند و الزاما با نامزد اصول گرایان مخالف نخواهند بود.

بنابراین «نه اصلاح طلبان در اکثریتند و نه به اجماعی بر روی شهردار آینده تهران دست یافته اند.» آنچه مسجل است اینکه در صحنه واقعی و در میدان شورا آنچه سرنوشت رقابت را تعیین خواهد کرد نه فضاسازی های رسانه ای که واقعیت های موجود است. واقعیت هایی که شاید چندان با خواسته ها و برنامه های طراحان فضاسازی های رسانه ای یاد شده همخوان و هم راستا نباشند.