از فوتبال تا قایقرانی؛ وقتی سیاست به ورزش خط می‌دهد

کمتر کسی می تواند تصور کند که محمود احمدی نژاد این صحبت ها را در یکی از دیدارهایش از تیم ملی عنوان کرده است، چرا که این جملات بیشتر در محافل سیاسی شنیده می شود.

علاقه محمود احمدی نژاد به ورزش مسئله قابل انکاری نیست. وی بارها در مورد ورزش، خصوصا فوتبال اظهار نظر کرده و مانند سفرهایش به نیویورک، بارها به تیم ملی ایران نیز در تمریناتش سر زده است و گاها اظهار نظرهایی مشابه آنچه در بالا آمد، انجام داده است.

اما اتفاقات ورزش دوران محمود احمدی نژاد تنها به دیدارهای گاه و بیگاه او از تیم ملی محدود نمی شود. به جرات مهمترین اتفاق ورزشی در طول دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد تعلیق فدراسیون فوتبال در سال 1385 است. از کاندیداتوری محمد علی آبادی برای ریاست فدراسیون فوتبال و ماجرای وزارت ورزش گرفته تا باخت تیم ملی ایران به عربستان برای اولین بار در حضور احمدی نژاد در ورزشگاه آزادی همه و همه حواشی و حوادثی است که در ادامه انها را مرور خواهیم کرد.

احمدی نژاد، استراتژیست ورزشی

«به اعتقاد من احمدي‌نژاد يك استراتژيست ورزشي است. حرفهاي رييس جمهور هميشه فتح بابي شده كه برنامه‌ريزي براي كسب موفقيتهاي بيشتر صورت گيرد . » محمد عباسی، اینگونه در مراسم تجليل از قهرمانان پارالمپيكي 2012 صحبت کرد تا از قافله کسانی که رئیسشان را مردی استثنایی و خارق العاده که در همه زمینه ها توانایی دارد می دانند، عقب نماند. گر چه نگاهی به عملکرد حوزه ورزش در دولت های نهم و دهم ما را در پذیرش این القاب برای احمدی نژاد دچار تردید می کند اما علاقه احمدی نژاد به ورزش امری انکار شدنی نیست.

محمود احمدی نژاد خود در سنین جوانی فوتبال بازی می کرده و در خط هافبک ، همراه با تیم منتخب دانشگاه علم و صنعت در سال های 1354 تا 57 به عناوینی در سطح دانشگاه های کشور رسیده است. وی پس از انتخاب به عنوان رئیس جمهور ایران ، همواره علاقه ویژه اش را به فوتبال به رخ کشیده است. او در دوران ریاست خود چندین بار در تمرینات تیم ملی حضور یافته و چند بازی این تیم را از نزدیک تماشا کرده است . آخرین حضور او در تمرینات تیم ملی به مهرماه امسال برمی گردد که پیش از دیدار با کره جنوبی انجام شد.

گرچه ایران این بازی را برد، اما احمدی نژاد از آخرین حضورش برای دیدن بازی تیم ملی خاطره خوبی ندارد. وی در بعد از ظهر روز شنبه، 8 فروردین سال 1388 در ورزشگاه آزادی حضور یافت و در حضور او تیم ملی ایران که علی دایی را مربی خود می دید برای اولین بار در تاریخ، در ورزشگاه ازادی به عربستان صعودی باخت. این شکست در حالی بود که تیم ملی تا قبل از حضور احمدی نزاد در ورزشگاه یک بر صفر از حریف پیش بود اما در 12 دقیقه پایانی و جلوی چشمان رئیس جمهور شکست تلخی را تجربه کرد. شکستی که پایه برکناری علی دایی از تیم ملی را گذاشت و حتی شایعات فراوانی وجود دارد که احمدی نزاد شخصا دستور برکناری دایی را داده است. چیزی که دایی هرگز آن را تکذیب نکرده و همواره می گوید در آمدن و رفتنش فدراسیون هیچکاره بوده است.

قبل از این اتفاق و در روزهای پایانی سال 87 نیز تیم ملی کشتی ایران که تا دقایق پایانی در مسابقات جهانی کشتی در تهران قهرمان بود بازی را واگذار کرد و این اتفاق نیز جلوی چشمان احمدی نژاد رخ داد.

فیفا هیچ غلطی نمی تواند بکند، می تواند؟

اما ماجرای تعلیق فدراسیون فوتبال ایران از آن دست اتفاقاتی است که تنها از مدیران ورزشی دولت نهم بر می آمد؛ مانند ماجرای حذف تیم استقلال از لیگ قهرمانان بعلت ارسال نکردن مدارک تیم به کنفدراسیون فوتبال آسیا و حذف تیم امید از گردونه رقابتهای انتخابی المپیک و تیم سپاهان بدلیل استفاده از بازیکن محروم که تنها می تواند در فوتبالی که بر پایه روابط و نه شایسته سالاری بنا شده است رخ دهد.

از ابتدای ریاست محمد علی آبادی بر سازمان تربیت بدنی، داستان اختلاف او با محمد دادکان که در آن زمان رئیس فدراسیون فوتبال بود بر سر زبانها افتاد. این دو به هیچ وجه چشم دیدن همدیگر را نداشتند و از هر فرصتی برای ضربه زدن به یکدیگر استفاده می کردند. علی آبادی یک بار در اظهار نظری عجیب گفته بود که ریشه فدراسیون های نافرمان را می زنم! و همه می دانستند منظور او چیست. دود این اختلاف ها به چشم تیم ملی رفت و تیم ملی ای که امید زیادی برای گرفتن نتایج خوب در جام جهانی داشت، با گرفتن نتایجی ضعیف از گردونه آن رقابت ها حذف شد.

علی ابادی که منتظر حذف تیم ملی بود، سریعا بعد از آخرین بازی تیم ملی با انتشار بیانیه ای دادکان را از ریاست فدراسیون برکنار کرد. برکناری ای که عاقبت خوشی برای تیم ملی نداشت. بعد از این برکناری حرف و حدیث های زیادی در مورد احتمال تعلیق فدراسیون فوتبال توسط فیفا بدلیل دخالت دولت در ورزش بوجود آمد، اما مسئولین سازمان تربیت بدنی با شدت همه این حرف ها را تکذیب می کردند. حتی علی ابادی یکبار درباره تعلیق توسط فیفا گفته بود: فیفا هیچ غلطی نمی تواند بکند!

نهایتا فدراسیون فوتبال ایران در آذرماه 1385 تعلیق شد و بعد از آن بود که دوران بلاتکلیفی فوتبال در کشور شروع شد. روندی که می توان حال و روز بد این روزهای فوتبال را هم نتیجه ان شرایط دانست و شاید واقعا علی ابادی ناخواسته ریشه این فدراسیون متمرد را زد! بعد از تعلیق فدراسیون فوتبال، کمیته انتقالی برای اصلاح اساسنامه به ریاست محسن صفایی فراهانی تشکیل شد تا با اصلاح اساسنامه، انتخابات فدراسیون فوتبال را نیز برگزار کند. برگزاری انتخابات یکبار بدلیل اختلافات اعضای کمیته انتقالی و کاندیداتوری محمد علی ابادی لغو شد. اما سرانجام بلاتکلیفی 18 ماهه فوتبال ایران با انتخاب علی کفاشیان به عنوان رییس فدراسیون در در ماه 1386 که به گفته محمد آخوندی رئیس وقت روابط عمومی سازمان تربیت بدنی با قیام و قعود انجام شده بود، به سر رسید.

بعد از این انتخابات دیگر دولت نمی توانست مستقیما در فدراسیون فوتبال دخالت کند، امری که برای دولت بسیار گران نشان می داد و بنابراین آنها بجای دخالت مستقیم، به دخالت غیر مستقیم روی آوردند و در مجموع کاری کردند که همگان آرزو کنند کاش فوتبال دولتی می ماند!

احمدی نژاد، ناگزیر از معرفی وزیر!

یکی دیگر از مهمترین بحرانهای بوجود آمده در ورزش ایران مربوط به تشکیل وزارت ورزش و جوانان می شود. داستان از آنجا شروع شد که مجلس شورای اسلامی در دی ماه سال 89 دولت را موظف کرد که سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان را ادغام کرده و وزارت ورزش و جوانان را تشکیل دهد . اما پس از ابلاغ این امر دولت در معرفی سرپرست برای این وزارتخانه تعلل به خرج داد که این تعلل سبب شد که دعوای حقوقی مجلس و دولت بیش از سه ماه ادامه پیدا کند . دولت طبق قانون می بایست تا سی ام فروردین ماه سال 1390وزیر پیشنهادی خود برای وزارت ورزش را به مجلس معرفی می کرد و در فاصله بین دی تا فروردین نیز برای این وزارتخانه سرپرست تعیین می کرد. کاری که دولت انجام نداد و این امر باعث شد تا گزارش تخلف دولت در پنج تیر ماه سال 90 در صحن علنی مجلس قرائت شود. البته تخلف دولت محدود به این مورد نبود.

محمود احمدی نژاد بعد از تصویب قانون تشکیل وزارت ورزش و جوانان از ابلاغ این قانون سر باز زد تا بعد از گذشت 24 روز، علی لاریجانی،رئیس مجلس، با استفاده از اختیارات قانونی خود این قانون را ابلاغ کند. البته در آن زمان بحث ادغام چند وزارتخانه دیگر نیز مطرح بود و دولت در این موراد با مجلس دچار اختلافات زیادی شده بود.

نهایتا و پس از گذشت 145 روز از تخلف دولت و همچنين نامه‌هاي علي لاريجاني، رييس مجلس و محمدرضا باهنر، معاونت نظارت مبني بر تخلف دولت در اجرايي نکردن اين قانون و دخل و تصرف در اموال سازمان‌هاي ملي جوانان و تربيت بدني ، محمود احمدی نژاد درذ 24 خرداد سال 90 طی نامه ای به مجلس، وزیر پیشنهادی خود را معرفی کرد. داستان وزارت ورزش آنچنان بالا گرفته بود که این نامه هم واکنشهای زیادی به پا کرد.

احمدي نژاد در نامه‌ مفصلش به رئيس مجلس شوراي اسلامي مصوبه مجلس درباره تشکيل وزارت ورزش و جوانان را داراي ابهام دانست و در پايان، نوشته بود: اکنون با ديدن محدوديت‌ها و احتمال صدمات بيشتر به بخش ورزش و امور جوانان ظاهراً راهي جز معرفي وزير نيست. از اين روي، به‌رغم وجود مشکلات و ابهامات از جمله موارد پيش گفته به استناد اصل 133 قانون اساسي جناب آقاي سيد حميد سجادي را که از چهره‌هاي آشناي ورزش کشور است، به عنوان وزير براي گذراندن مراحل قانوني معرفي مي‌کنم؛ يک نسخه زندگي‌نامه و سرفصل برنامه‌ها ضميمه است.

قرائت اين نامه ، باعث اعتراض‌هاي فراوان در مجلس شد . علي لاريجاني پس از خواندن نامه معرفي وزير ورزش و جوانان در صحن علني مجلس، گفت: متن نامه احمدي‌نژاد توجيه يک تخلف قانوني در اجراي مصوبه مجلس است. سيد عماد حسيني، سخنگوي کميسيون انرژي مجلس هشتم تصريح کرد: با اين شيوه معرفي وزير ورزش و جوانان در مراسم رأي اعتماد اين وزير شرکت نمي‌کنم. احمد توکلي اظهار کرد: اينکه پس از شش ماه تازه به فکر احمدي‌نژاد رسيده که به طرح مجلس ايراد بگيرد، جاي تعجب دارد، البته شايد ديشب اين طرح و ايرادها به ايشان الهام شده باشد که امروز تازه وزير معرفي کرده‌اند. جواد جهانگيرزاده نماينده اروميه ، نامه احمدي نژاد به مجلس درباره وزارت ورزش و جوانان را نوعي بدعت و اقدامي غيرمتعارف برشمرد و گفت: مجلس هيچ گاه اختياراتش را کاهش نمي‌دهد و به طور قطع وزير پيشنهادي رأي نخواهد آورد.

این اتفاق هم افتاد و حمید سجادی که شخص معتمدی برای تصدی وزارت بنظر می رسید در آتش اختلافات رئیسش سوخت و با کسب 137 رای مخالف از رسیدن به صندلی وزارت بازماند. از سوی دیگر حسن غفوری فرد درباره عدم رای اعتماد به سجادی گفته بود که مجلس قانع نشده است که وی تحت تاثیر مشایی قرار ندارد.

پس از ناکامی دونده سابق، محمد عباسی در پنجم مردادماه ۱۳۹۰ به عنوان دومین وزیر پیشنهادی ورزش و جوانان به مجلس معرفی شد که ۱۲ مرداد با ۱۶۸ رای موافق و ۶۱ مخالف و ۱۵ ممتنع رای اعتماد گرفت و اینگونه داستان تشکیل وزارت ورزش و جوانان پس از کش و قوسهای فراوان پایان یافت.

قایق های بی قایقران

دخالت دولت در فدراسیون فوتبال تنها موردی نبود که موجب بحرانی شدن اوضاع ورزش ایران شد. بحران دیگر در بهار امسال بوجود آمد، هنگامی که وزارت ورزش و جوانان ، احمد دنیا مالی، رئیس فدراسیون قایقرانی و چند رئیس فدراسیون دیگر را برکنار کرد و این مسئله حساسیت فدراسیون های جهانی را برانگیخت. البته در کنار این مورد، نهادهای بین المللی به برکناری روسای چند فدراسیون دیگر نیز مانند دوچرخه سواري، شنا، قايقراني و تيراندازي با كمان اعتراض کردند و روسای برکنار شده را رئیس قانونی دانستند.

این حساسیت­ها در مورد فدراسیون قایقرانی باعث شد کنفدراسیون بین المللی قایقرانی در نامه ای به وزارت ورزش و جوانان ایران در نهم خردادماه امسال اطلاع دهد که عضویت فدراسیون قایقرانی ایران در اعتراض به برکناری رئیس این فدراسیون به تعلیق در آمده است. در این نامه از احمد دنیا مالی، رئیس فدراسیون قایقرانی ایران بخاطر دست آوردهای ملی و بین المللی اش و تلاش برای توسعه ورزش زنان و مردان ایرانی در سطح جهانی تقدیر و اضافه شده بود که آقای دنیا مالی در انتخابات مجمع عمومی به ریاست فدراسیون قایقرانی ایران انتخاب شده و نمی توان بدون دلیل او را برکنار کرد .

در این نامه همچنین هشدار داده شده بود که تعلیق ایران به از دست دادن سهمیه تیم قایقرانی ایران در المپیک منجر خواهد شد .

عکس شماره 6

احمد دنیا مالی نیز در مورد حواشی بوجود آمده بعد از برکناری اش گفته بود: وزارت ورزش حق ندارد بدون برگزاري مجمع، رئيس يك فدراسيون را بركنار كند. طبيعي است كه فدراسيون جهاني به اين مسئله واكنش نشان مي‌دهد. آقايان به من مي‌گويند استعفا بده ولي من اين كار را نمي‌كنم. آن‌ها خودشان بايد از تصميم‌شان برگردند. به نظرم مسئولان وزارت ورزش بايد شهامت به خرج بدهند تا قايقراني تعليق نشود .

اما واکنش مسئولین وزارت ورزش و فدراسیون قایقرانی تنها تکذیب نامه های فدراسیون جهانی بود تا سرانجام در تیر ماه و در آستانه برگزاری المپیک، کمیته بین المللی المپیک در نامه ای خبر از تعلیق پاروزنان تیم ملی ایران داد. البته خوشبختانه این اتفاق نیافتاد و با رایزنی های فراوان فدراسیون های ایرانی از خطر تعلیق نجات پیدا کردند اما در این میان نمی توان از هزینه اینگونه اقدامات برای ورزش ایران در صحنه بین المللی گذشت.